หมิงซีกลับมาจากท้องพระโรงพร้อมพี่ชายก็เล่าเหตุการณ์อย่างละเอียด โดยเฉพาะสีหน้าของขุนนางแต่ละคน รวมถึงอัครมหาเสนาบดีเติ้งยังได้แต่พยักหน้าหงึก ๆ เพราะเกรงอำนาจบารมีของคนที่มียศต่ำกว่าตน
“ขนาดนั้นเชียว อยากเห็นแล้วสิ พี่ทำหน้าเช่นไร ขุนนางถึงได้กลัวเพียงนั้น” คนอยากรู้รีบหันมาหาสามีแล้วจ้องหน้าเขาซึ่งยามนี้ก็ได้แต่ยิ้มเอ็นดูนาง
“เจ้าเห็นแค่ด้านนี้พี่ก็พอ” เสียงทุ้มอ่อนเอ่ยบอก พร้อมกับยกมือขึ้นลูบหัวคนน้อง แล้วไต่เลื่อนลงมาที่ท้องของนาง ซึ่งยามนี้ก็ยังเหมือนเดิม เพียงแต่ซือซือดูอวบขึ้น โดยเฉพาะหน้าอกที่ใหญ่จนล้นมือแล้วยามนี้
“ดื้อหรือเปล่าฮึวันนี้” เอ่ยถามเจ้าตัวน้อยในท้อง ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้คำตอบ ก็รู้สึกพะอืดพะอมกับกลิ่นอาหารที่ยกเข้ามา เฟิงซีรีบลุกพรวดไปด้านนอกทันที เสียงอาเจียนดังพอให้ทุกคนตกใจ รีบมาดูอาการของผู้เป็นนาย พร้อมกับหาน้ำและผ้ามาให้
“หึหึ” ครานี้เป็นเสียงหัวเราะของมาร
