เฟิงซีจัดการเปลื้องผ้าคนน้องได้ก็ไม่รอช้า รีบคุกเข่าลงกลางหว่างขานางทันที ยิ้มร้ายผุดขึ้นเมื่อเห็นคนน้องมองมาอย่างเชิญชวน เพราะซือซือเองก็คิดถึงสามีเช่นกัน
“ต่อแขนต่อขาให้ลูกกันนะเมียจ๋า” บอกก่อนจะกดท่อนเนื้ออันใหญ่ของตนเข้าร่องรักที่บานแย้มรออยู่แล้ว
“อื้อ…ท่านพี่” เมื่อดุ้นเนื้อดุนดันเข้ามาจนมิด เสียงครางหวานของคนน้องก็ดังขึ้น คนตัวโตจึงไม่รอช้าที่จะโน้มตัวลงไปหาอ้อมแขนที่อ้ารออยู่ สัมผัสอบอุ่นจากเนื้อกายทำเอาทั้งคู่ต่างก็เผยยิ้มให้กัน ก่อนที่ริมฝีปากจะแนบประกบลงพร้อมกับการเคลื่อนขึ้นลงของสะโพกหนา
ซึ่งเป็นสิ่งที่ทั้งคู่โหยหามาตลอดทั้งคืน ยามนี้จึงมีแต่เสียงครางที่บ่งบอกถึงความสุข และมันก็เป็นเช่นนี้เรื่อยมาไม่เคยมีเว้นว่างเลย หากเป็นเช่นคำที่เฟิงซีเอ่ย บุตรของเขาคงมีพันมือพันขาแล้วเป็นแน่
เจ็ดเดือนต่อมา ซึ่งเลยกำหนดคลอดของซือซือมาเล็กน้อย หากนับจากวันแรกที่นางกับเฟิงซีได้เสียกัน ท้อง
