ความเงียบของคนน้องทำให้เฟิงซีเริ่มกังวล เพราะนางเงียบผิดปกติ จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม
“คิดสิ่งใดอยู่ฮึ” เสียงทุ้มเอ่ยถามข้างหู เพราะยามนี้ใบหน้าคมคายเกยอยู่บนไหล่คนน้อง สายตาก็ทอดมองออกไปนอกรถม้า เพราะเขารั้งเอาผ้าม่านขึ้น เพื่อให้นางได้มองวิวทิวทัศน์ด้านนอกจะได้ไม่รู้สึกอึดอัด
“เกรงว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงอีกเจ้าค่ะ หากมีคนขัดขวางและวางยาพี่อีกหรือไม่ก็คิดกำจัดข้าแทน ถึงยามนั้นเราจะหลีกเลี่ยงได้หรือเจ้าคะ” บอกอย่างที่คิด พร้อมกับสีหน้าหม่นลง อ้อมแขนที่กอดอยู่จึงกระชับขึ้น
“มีพี่อยู่อย่ากลัวเลยนะ จากนี้พี่จะไม่ยอมให้ใครรังแกเจ้าอีกแล้ว” บอกก่อนที่ริมฝีปากหนาจะซุกซน ขบเม้มซอกคอขาวเพราะหมั่นเขี้ยว
ทำเอาคนน้องถึงกับขนลุกจากการกระทำของเขา อยู่ตรงไหนก็ดูจะชีกอได้ทุกที่ แต่ก่อนเขายังรู้จักห้ามใจ นอนห้องเดียวกันกว่าครึ่งเดือนก็ยังไม่รังแกนาง แต่มารอบนี้ไม่รู้อะไรเข้าสิง อยู่ใกล้เป็นไม่ได้ชอบตอดเล
