เฟิงซีพาคนน้องกลับเข้าเรือนพัก โดยมีหมิงซีเดินตามแต่แยกไปอีกทาง เพราะห้องนอนอยู่คนละฝั่ง ตรงกลางจะเป็นห้องโถงที่มีไว้รับแขก
“เจ้าอาบน้ำก่อนเลยนะ พี่ขอออกไปตรวจตราข้างนอกประเดี๋ยว” เสียงทุ้มอ่อนโยนเปล่งออกมา
“เจ้าค่ะ” คนน้องรับคำแล้วเฟิงซีก็เดินออกไป “จะเกิดเรื่องอะไรอีกไหมนะ ทำไมชีวิตเรามันถึงได้เจอแต่อุปสรรคแบบนี้ล่ะ เมื่อไหร่จะเจอกับความสุขจริง ๆ เสียที”
ตัดพ้อโชคชะตาพร้อมกับเดินทอดน่องไปยังห้องอาบน้ำ ไม่นานร่างเปลือยก็ลงไปแช่อย่างสบายใจ ผ่านไปหนึ่งเค่อก็ขึ้นมาใส่อาภรณ์ซึ่งยังคงเก็บไว้ที่เดิม พอแต่งกายด้วยชุดผ้าแพรพลิ้วไหวชมพูอ่อน
มันก็ยิ่งขับความงามของสตรีตัวน้อยได้ดี ผมก็ถูกปล่อยยาวลงมาจนถึงกลางหลัง ม้วนขึ้นแค่ครึ่งปักด้วยปิ่นหยกสีขาวที่เฟิงซีซื้อให้ แม้จะดูเรียบ ทว่านางกลับงามราวเทพธิดา
“ซือซือคนครัวทำอาหาร สะ…เสร็จแล้ว” เสียงทุ้มขาดหายไปเมื่อคนน้องหันมา เพราะก่อนนี้เขาพบซือซือใน
