เฟิงซีนั่งเอาผ้าประคบเบ้าตาให้คนตัวเล็กจนกระทั่งมีอาการดีขึ้น ซือซือจึงขอให้เขาหยุด ก่อนจะขยับออกมานั่งห่างเล็กน้อย เมื่อนึกขึ้นได้ว่าระหว่างตนกับเขายามนี้มีบางสิ่งกั้นเอาไว้ ไม่เป็นเช่นแต่ก่อนแล้ว
“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านแม่ทัพ” เอ่ยโดยไม่มองหน้าเขา
“ทำไม ก่อนนี้ยังทำปากเก่งใส่ข้าอยู่เลย มายามนี้เหตุใดจึงนั่งนิ่งนัก” ถามในสิ่งที่อยากรู้ เพราะก่อนนี้คนตัวเล็กยังต่อปากต่อคำกับเขาอยู่ แต่บัดนี้นางกลับนั่งนิ่งเป็นรูปปั้น ราวกับคนไม่มีชีวิตเสียอย่างนั้น
“หิวเจ้าค่ะ” ตอบแล้วก็หันซ้ายขวา ก่อนจะยิ้มร่าเมื่อเห็นอินสือกับฟูเล่อ ยกจานอาหารออกมา
“ข้าน้อยเก็บไว้ให้ท่านแม่ทัพกับแม่นางมู่ เพราะยังไม่ทันได้กินทั้งคู่” ฟูเล่อเอ่ยก่อนจะวางถ้วยข้าวลงต่อหน้าทั้งสอง ซือซือยิ้มกว้างส่งให้เขาเช่นทุกวัน พร้อมกับเอ่ย
“ขอบคุณพี่ฟูเล่อ พี่อินสือ” บอกก่อนจะหันมาหาอาหารตรงหน้า คนไม่เคยชิมเนื้อกวางถึงกับน้ำลายสอ
“รีบก
