เฟิงซีเดินเข้ามาหยุดในเรือนเพราะไม่รู้ว่าคนตัวเล็กพักห้องไหน แต่พอได้ยินเสียงสะอื้นเขาก็ตรงไปทันที ร่างสูงยืนอยู่หน้าประตู เพราะเสียงที่ได้ยินมันดูทรมานยิ่งนัก
‘เจ้าคงจะรักข้ามากสินะ ข้าเองก็คงรักเจ้ามากเช่นกัน ไม่เช่นนั้นท่านแม่และไทเฮาคงไม่กีดขวางเราถึงเพียงนี้ ข้าขอโทษที่จำสิ่งใดไม่ได้เลย’ นึกในใจถึงสิ่งที่เขาหลงลืมไป พร้อมกับขุ่นเคืองใจกับเรื่องที่พี่สาวทำขึ้นมาดื้อ ๆ หากนางไม่วางยาเขาให้ลืมสตรีในห้องยามนี้อาจมีความสุขไปแล้ว
ก๊อก!ก๊อก! เขายืนอยู่นานกว่าจะตัดสินใจเคาะ ไม่กี่อึดใจร่างเล็กก็ปรากฏตรงหน้า พร้อมด้วยดวงตาแดงก่ำ เพียงแค่เห็นเฟิงซีก็ทนไม่ไหว ต้องรั้งนางเข้ามากอดทันที
“เด็กโง่ เจ้าจะร้องทำไมฮึ ข้าก็กลับมารับเจ้าแล้วนี่ไง ต่อให้ข้าจำเจ้าไม่ได้ เราก็สร้างความรักขึ้นมาใหม่ก็ได้นี่ ข้าคือพี่เฟิงซีคนเดิมของเจ้านะ หน้าตาก็ยังรูปงามเช่นเคย ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด” แม่ทัพหนุ่มร่ายยา
