กฤษณะกลับมาถึงคอนโด ขึ้นลิฟต์แล้วกดไปที่ชั้นสิบแปด ยืนมองตัวเลขที่แสดงเลขชั้นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มือสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกง เอาแผ่นหลังพิงไปกับผนังลิฟต์เพื่อยืนรอ
ระหว่างนั้นคิดอะไรเพลินๆ แน่นอนว่าไม่พ้นเรื่องราวของนักศึกษาหญิงคนนั้นที่ทำให้เขาเก็บมาคิด
ยอมรับว่าเคยได้ยินเรื่องราวที่มีคนสอบติดมหา'ลัยดังแต่ไม่มีเงินเข้าเรียน จึงได้มีหน่วยงานเข้ามาช่วยเหลือ ให้ทุนการศึกษาเรียนจนจบปีสุดท้าย แต่เขาไม่ได้ยินพีรดาเอ่ยถึงเรื่องทุนการศึกษาแบบนี้ คล้ายว่าเธอทำงานส่งตัวเองเรียนเรื่อยมา
เด็กสาวที่เริ่มทำงานตั้งแต่อายุสิบแปดปี พีรดาบอกว่าเธอทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟในผับบาร์ จากนั้นถึงเปลี่ยนมาเป็นเด็กนั่งดริ๊งบ้าง ซึ่งหากทำทุกวันก็คือเมาทุกวัน!
แล้วร่างกายของเด็กวัยนี้ที่ควรจะพัฒนาเติบโตไปเรื่อยๆ เขาไม่อยากคิดเลยกว่าพีรดาจะเรียนจบเธออาจได้เข้าโรงพยาบาลเสียก่อน
คนเป็นอาจารย์ที่ลึกๆ ในใจแล้ว รักและเอ็น
