เมื่อนั่งรถกันมาสักพักอย่างที่ไม่มีใครพูดอะไรกัน มีแค่เสียงเพลงที่เขาเปิดเอาไว้ก่อนหน้าเพียงเท่านั้นเบาๆ เพื่อให้รู้สึกว่าบรรยากาศบนรถไม่น่าอึดอัดจนเกินไป
ทำให้คนที่ถูกเรียกตัวขึ้นมาบนรถกะทันหันอดที่จะชำเลืองไปมองคนด้านข้างเล็กน้อยไม่ได้ สุดท้ายก็ตัดสินใจถามเขาออกมา
"เราจะไปไหนกันเหรอคะ"
"แม่ผมอยากเจอคุณ"
"ค่ะ" พีรดาพยักหน้า
"ว่าไงนะคะ!" พีรดาตาโตตกใจ เอี้ยวทั้งตัวไปหาเขาเมื่อสมองประมวลคำพูดแล้วว่าใช่
"ครับ ผมจะพาคุณไปเจอแม่ ช่วยผมอีกสักครั้งนะครับเดี๋ยวผมเทหนี้ให้คุณทั้งหมด"
"คะ" พีรดาตวงตาลุกวาว แต่คำว่าไปเจอแม่ของเขาตัวเป็นๆ ทำให้พีรดาคิดหนักมากกว่า คิดว่าเรื่องราวที่เธอกลายมาเป็นแฟนปลอมๆ ของเขาจะมีแค่หน้าห้องตรงนั้น แต่ทำไมมัน..
"เพราะคนที่เราเจอเมื่อคืนเขาโทรไปฟ้องแม่ผมว่าเจอผมกับคุณ" กฤษณะว่าอย่างน่าเห็นใจ
"คุณช่วยผมอีกสักครั้งได้ไหมครับ" ระหว่างที่รถจอดติดไฟแดงเขาหันหน้ามาห
