แปดคนงาน

มาปรนเปรอฉันสิ

“พี่ขุน ตามฉันมาหน่อยค่ะ” เธอสั่งพลางเดินอ้อมภูเขาข้าวเปลือกไปอยู่ด้านหลัง ขุนทดเดินตามคุณหนูสุดสวยของเขาไปด้วยความงุนงงสงสัย เจ้าหล่อนต้องการอะไรจากเขาในเวลาเช่นนี้

“มีอะไรครับคุณหนู?”

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่อยากให้โบนัสพวกพี่ ตอบแทนที่พวกพี่ขยันขันแข็ง” ว่าแล้วก็ถอดกางเกงในออกทางปลายขาแล้วโยนหานายขุนทด สายตาตื่นถลนตกใจของนายขุนทดบ่งบอกว่าเขาทั้งอึ้งทั้งช็อค

“คุณหนู!!!”

นนลนีย์ยิ้มร้าย จับปลายกระโปรงนักศึกษาขึ้นมาคาพักบนสะเอวอ้อนแอ้นไว้ เผยช่วงล่างเปล่าเปลือยอล่างฉ่าง ไรขนอ่อนนุ่มพองาม ปกคลุมร่องสวาทและโหนกอูมอิ่มขาวผุดผ่องไว้อย่างเซ็กซี่

หัวใจของคนงงานหนุ่มเต้นโครมครามจนลั่นไปทั้งอก เขาตบหน้าตัวเองเพื่อให้ตื่นจากความฝัน แต่ภาพตรงหน้าก็ไม่ยอมหายไป

“อยากกินมั้ยพี่ขุน ฉันรู้นะว่าพี่ขุนชอบมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เข้ามาสิ” เธอกระดิกนิ้วเรียก

ขุนทดกลืนน้ำลาย ลำร้อนกระตุกตื่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ แน่ล่ะ ของสวยงามวางอยู่ตรงหน้า ต่อให้เหี่ยวเหมือนมะเขือเผาก็คงตื่นขึ้นมาได้

“คุณหนูล้อเล่นหรือครับ”

“พี่ขุนจะได้กินคนแรกเลยนะ ไม่อยากเหรอ”

“อยากสิครับ” ปากสั่นพร่าเผลอตอบตรงกับใจแบบไม่ต้องคิด “คือ ผม ผม ผม...”

คุณหนูแสนสวยยิ้มขำ “งั้นจะรออะไรล่ะคะ”

“เดี๋ยวมีคนเห็น ถ้าเถ้าแก่รู้” เขากระซิบกระซาบอย่างเป็นกังวล แต่ความกระหายในรสใคร่กลับทำให้เลือดในกายสูบฉีดพลุ่งพล่านไปหมด “ผมต้องตายแน่ครับคุณหนู คนงานชั้นต่ำอย่างผมจะอาจเอื้อมได้ไง”

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า พ่อไม่อยู่ ทางสะดวก” ว่าพลางลูบไล้โหนกสาวอย่างเย้ายวน คลี่กลีบแหวกร่องด้วยสองนิ้ว เผยเม็ดบัวสีสวยน่ากัดกิน “ส่วนคนงานคนอื่น ฉันมีวิธีปิดปาก ไม่มีใครปากโป้งเรื่องนี้แน่”

ขุนทดของขึ้น ทนภาพยั่วเย้าจากนางฟ้าแสนสวยไม่ไหว เดินตรงเข้าหาเธอแล้วคุกเข่าลงตรงหน้านั้นอย่างซื่อสัตย์ ในใจคิดว่าหากต้องตายเพราะได้เอาคุณหนูสักครั้ง เขาก็ขอยอมตายล่ะวะ

“ผะ...ผม...ผม...” ปากของขุนทดสั่นพร่า สายตาที่จับจ้องโหนกเนินสวาทของลูกสาวเจ้านายเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น แต่ก็เจือไว้ด้วยความหื่นกระหาย

นนลนีย์แอ่นโหนกสาวเข้าหาปากของคนงานเสียเองแล้วนวดเน้นปากเขาด้วยกลีบอูมและร่องสวาทหวานฉ่ำ การสัมผัสแสนซ่านชวนสยิวเริ่มต้นขึ้นแล้ว...

“อ่า...”

ขุนทดเงยหน้ารับรสหวานของกลีบสวาทนุ่มนิ่ม อดไม่ไหวยื่นลิ้นร้อนแสนสากขึ้นชำแรกร่องสาวแล้วไล้เลียขึ้นลงอย่างโหยหา...

“โอววว...” เสียงครางแผ่วเบาจากลำคอของนายขุน บ่งบอกถึงความดื่มด่ำ เอร็ดอร่อย อย่างที่ไม่อาจบรรยายได้ อาหารชั้นดีที่เขาไม่มีวันได้ชิม กลับล่วงลงมาเข้าปากโดยง่ายดาย