ภูเมฆยอมยกสองมือขึ้นเหนือศีรษะแล้วขยับฝีเท้าก้าวออกไปยืนบนลานหิน เพื่อแสดงตัวให้เธอเห็น ทำเหมือนยอมจำนน ทั้งที่ไม่ได้กลัวเกรงอะไรเธอเลยสักนิด แต่เพราะเขาอยากจะเห็นสีหน้าของเธอ ตอนที่เห็นหน้าเขาแบบเต็มตาต่างหาก เขาแค่อยากจะรู้ว่าเธอยังจำเขาได้หรือไม่
“อะ!” ขวัญชีวาตกใจไม่น้อยที่เห็นเขายืนอยู่ตรงหน้า เด็กหนุ่มวัยสิบห้าที่มีความสง่างามตั้งแต่หัวจรดเท้า ดวงตาคู่คมดุดันแฝงความเจ้าเล่ห์ลึกเร้น ริมฝีปากรูปกระจับเหยียดยิ้มในอารมณ์แบบคนหยิ่งยโสและมั่นใจในตัวเอง เขาคือนายหัวภูเมฆที่แสนคิดถึง
“เธอนั่นแหละคือใคร” น้ำเสียงก้องกังวานของเขากลบทุกสรรพเสียงรอบกายจนหมดสิ้น
เธออึ้งจนลืมฟังคำถามของเขา...อึ้งที่เห็นเขาที่นี่ อึ้งที่นอกจากเธอแล้วยังมีอีกคนที่หาทางเข้าที่นี่เจอ
“ผีหรือคน?” สายตาเจ้าเล่ห์ร้ายและยิ้มมุมปากของเขายามจดจ้องมองเธอ ทำให้เธอเกิดนึกขึ้นมาได้ว่าร่างกายของเธออยู่ในสภาพไหน
“ว๊าย!
