“อวยพรให้เธอไม่ลืมฉัน ให้เธอชอบฉันคนเดียว และรอฉันอยู่ที่นี่ ไม่มีทางหนีไปไหนได้”
“คุณภู!” หัวใจเธอระทวยจนไม่เหลือเรี่ยวแรงแล้ว เธอโดนเขาสาปด้วยความยินยอมพร้อมใจ
“ฉันไม่แน่ใจว่ามันคือความรักรึเปล่า แต่ใจฉันไม่เคยเต้นหนักเท่าวันนี้มาก่อนเลย ได้ยินมั้ยขวัญ เสียงหัวใจของฉัน มันกำลังพูดอะไรอยู่”
“คุณภูกะล่อน”
เขายิ้ม ก้มเข้าหาแก้มอุ่นแล้วจูบหอมอย่างเอาแต่ใจ ไม่ยอมฟังเสียงห้ามปรามของเธอ
“อย่าซีคะ อย่านะคะ”
“เป็นแฟนกันนะ”
“นายหัวภู!”
“ฉันจะกลับมาอยู่ที่นี่แล้ว เราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมไง เพราะงั้น เราสองคนมาเริ่มต้นกันเถอะ มาเป็นแฟนกันซะที”
“แต่เราแค่สิบห้ากันเองนะคะ”
“แล้วไง จะให้รอไปจนถึงอายุเท่าไหร่ ถึงจะเป็นแฟนกันได้”
“ก็...ไม่ได้เจาะจงว่าต้องอายุเท่าไหร่หรอกค่ะ แต่ขวัญอยากให้เรา...เรียนรู้กันไปก่อน”
“หมายถึงให้จีบก่อนน่ะเหรอ”
เธอพยักหน้า “จีบก่อน...แล้วค่อย”
“จู
