ขวัญชีวาน้ำตาไหลพราก อาบสองแก้มที่แดงเรื่อ ริมฝีปากสั่นพร่า หัวใจเจ็บปวดไปหมด
“คุณภู ขวัญขอโทษ”
“เธอรู้มาตลอดใช่มั้ย” เขาชี้หน้าเธออย่างคาดคั้น “พี่สาวเธอมันงูพิษ!”
“ไม่ค่ะ ขวัญไม่เคยรู้เลย ขวัญเสียใจนะคะ”
“พอที! พอได้แล้ว แล้วก็ไปซะ! อย่าอยู่ให้ฉันเห็นหน้าอีก! เพราะถ้าเธอยังอยู่ที่นี่ ฉันไม่รับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง!”
“แต่ขวัญ...”
“ถ้าฉันเจอเธออีกครั้ง ฉันฆ่าเธอแน่!”
และนั่นคือประโยคสุดท้ายที่เขาพูดกับเธอ ก่อนที่เขาจะไปจากที่นี่โดยไม่หวนกลับมาอีกเลย จนเวลาล่วงผ่านมาเกือบสิบปี...
นานนับสิบปีที่เธอไม่เคยได้ยินข่าวคราวของเขาอีกเลย แต่เธอก็ยังรอเขาอยู่ที่นี่ เพื่อให้เขามาลงโทษเธอ แต่เขาก็ไม่เคยกลับมา...
แม้แต่ตอนที่พ่อของเขาป่วยหนัก สามเดือนที่นายเหมืองต้องนอนซมอยู่บนเตียง พร่ำเพ้อหาเมียเก่าและลูกชายคนโต แต่ลูกชายคนโตก็ยังไม่ยอมกลับมาดูใจพ่อ ดูเหมือนเขาจะไม่มีวันให้อภั
