“เหรอ?” ภูเมฆอยากจะเขกกะบาลลูกน้องสักที โทษฐานที่ทำให้ใจเขาสั่น แต่กระนั้นก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล “นายอุ่นก็ด้วยสินะ”
“คู่นี้เค้าสนิทกันมาตั้งแต่เด็กแล้วครับ ผมว่าขวัญคิดกับพี่อุ่นแบบเพื่อนมากกว่า ส่วนผมน่าจะคะแนนนำสุด เพราะเราไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันทุกวัน”
ภูเมฆเงยหน้ามองลูกน้อง ไม่รู้มันไปเอาความมั่นใจมาจากไหน “ก็นายทำงานอยู่ในสำนักงานไม่ใช่รึไง ส่วนเจ้าอุ่นมันคุมเครื่องจักรอยู่ในเหมือง”
“ก็นั่นแหละครับ ผมถึงบอกไงว่าผมนำโด่ง”
“เออๆ ว่าแต่ นายเด็กกว่าขวัญชีวาไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ครับ”
“ทำไมเรียกเธอว่าขวัญ ไม่เรียกพี่”
“จะเรียกพี่ทำไมครับ ผมคิดลึกกับเธอ อยากเรียกที่รักด้วยซ้ำไป”
ไอ้นี่...เขาอยากถีบมันขึ้นมาเลย...แต่ต้องยั้งไว้ เพราะกลัวมันจะเข้าใจผิด คิดว่าเขาเองก็สนใจเธออยู่เหมือนกัน
ภูเมฆเหลือบสายตาอย่างระวังเพื่อไม่ให้ถูกจับ ขณะมองผ่านม่านมู่ลี่อีกครั้ง หวังจะเช็คความเคล
