"ข้าวสวย ข้าวสวยรู้ป่ะ คุณพีร์จะเบื่อปุ่นกี่โมง"
เสียงปวีนาที่กำลังคุยกับแมวทำให้พีร์ที่เพิ่งเดินลงมาจากการไปคุยโทรศัพท์ตรงห้องทำงานชั้นสองหยุดขาที่ก้าวเดิน หัวคิ้วเขาขมวดน้อย ๆ เมื่อมองไปแล้วเห็นหญิงสาวนั่งพับเพียบอยู่ข้างเจ้าข้าวสวยแล้วเอามือลูบขนขาว ๆ ของมันเล่นอย่างอ่อนโยน
แมวสองตัวนี้นิสัยต่างกัน แกงส้มไม่ชอบปวีนาเลย ถ้าลองจับมันเข้าแล้วข่วนได้เป็นข่วน กัดได้เป็นกัด แต่เจ้าข้าวสวยเป็นแมวสายโลกส่วนตัวสูง ถ้ากินข้าวอิ่มแล้วอารมณ์ดีหน่อยปวีนาจะแตะต้องมัน มันก็อนุญาตให้ลูบหลัง เกาคาง จกพุงเล่น ๆ อยู่สักพัก ถ้ามันเบื่อและอยากอยู่ลำพังมันจะลุกไปแบบเรียกแล้วก็ไม่หัน...
พีร์เดินมาได้ยินเธอพูดกับแมวแล้วก็ชะงัก
เขาไม่สนหรอกว่าเธอจะเล่นกับแมวของเขา แต่การไปถามแมวของเขาว่าเขาจะเบื่อเธอเมื่อไหร่นี่สิปัญหา อยากรู้อะไรทำไมไม่ถามเขา
"ปุ่นก็มีอะไรที่ต้องไปทำเหมือนกัน มาอยู่บ้านเฉย ๆ แบบนี้เบื่
