คุณพีร์

ตอนที่สอง หนีเสือมาเจอพ่อเสือ

“ขอหนูปุ่นคืนมาด้วยครับ!”

เสี่ยควงบอกพีร์อย่างสุภาพ แม้จะนึกเคืองที่ลูกกวางบาดเจ็บที่เขากำลังไล่ล่าวิ่งไปหล่นฟุบอยู่บนตักพีร์เหมือนจับวาง แต่เขาก็จะเอาเธอกลับมาให้ได้...

"เมื่อกี้เขาบอกว่าจะมาหาแฟน ผมคิดว่าไม่น่าจะเข้าใจยากนะครับ" เสียงที่กระซิบบอกข้างหูเขาว่า 'ช่วยด้วยค่ะ' และแววตาที่มองเขาอย่างเว้าวอน ทำให้พีร์หันไปบอกกับเสี่ยควงด้วยสีหน้านิ่ง ๆ แต่ในใจนั้นรู้แล้วว่าเรื่องสนุกกำลังจะบังเกิด

"คุณพีร์เป็นแฟนหนูปุ่นเหรอ"

"แล้วเสี่ยคิดว่ายังไงล่ะ" พีร์ถามหน้าตาย มือหนึ่งโอบเอวคอด อีกมือหนึ่งจับท้ายทอยของเธอให้ซบหน้าลงกับซอกคอเขา แววตาดุกร้าวมองเสี่ยควงอย่างท้าทาย...

"หนูปุ่น ทำไมทำกับเสี่ยแบบนี้"

"ปุ่นเขาทำอะไรผิดไปเหรอครับ" เมธาวินถามโพล่งขึ้นมา เขานิ่วหน้าน้อย ๆ เมื่อเห็นเพื่อนตัวเองกอดกระชับร่างบอบบางไว้สมบทบาทเกินเหตุ ยิ่งพนักงานเขาขยับเหมือนจะถอยออกมา มันก็ยิ่งกอดกระชับคนตัวเล็กเข้าหาตัวเองเนียน ๆ แม้จะอยากช่วยปวีนาแต่เขาต้องเคลียร์กับไอ้เสี่ยหื่นกามก่อน

"เอ่อ... ก็ไม่ได้ทำอะไรผิด ไหนบอกว่าโสดไงวะ ที่แท้ก็เป็นเด็กเลี้ยงคนอื่นอยู่ ตอแหล" เสี่ยควงบ่นพึมพำอย่างหงุดหงิด เขามองปวีนาด้วยสายตาเคืองโกรธ ยิ่งเห็นไอ้หนุ่มรุ่นลูกกอดหญิงสาวที่เขาหมายตาเหมือนจะให้แนบชิดไปกับตัวมัน เขาก็ยิ่งโมโหจนต้องออกไประบายอารมณ์ที่อื่น

ในตอนที่เสี่ยควงเดินออกไป พนักงานที่ดูแลอยู่ในส่วนที่เป็นบูทดีเจ และลานเต้นในผับชั้นแรกสุดก็เดินเข้ามาบอกเมธาวิน

"คุณมาร์คคะ พอดีลูกค้าวีวีไอพีมีปัญหาที่ด้านล่างค่ะ"

"แก้ปัญหากันเองไม่ได้เหรอ" เมธาวินถามเสียงดุ จนพนักงานที่นำเรื่องมาเสนอขนลุกวาบ

"แต่ท่าน... เอ่อ ลูกค้ามีอำนาจมากกว่าที่จะจัดการได้ค่ะ"

เมธาวินถอนหายใจ สิ่งที่คนทำสถานบันเทิงเบื่อที่สุดก็เห็นจะเป็นพวกแขกวีวีไอพีที่ชอบมาทำตัวกร่าง นอกจากจะเรื่องมาก แล้วยังเมาเรื้อน ไม่เพียงแต่จะกินหรูแล้วไม่อยากจ่าย มันยังมีอีกสารพัดที่พวกสวะเหล่านี้หาทางมาเบียดเบียนคนทำมาหากิน บางครั้งลูกน้องเขาเคลียร์ไม่ได้ต้องโทรติดต่อให้เขาตัดสินใจกลางดึกก็มี...

"ขอบใจมากที่ช่วยคนของฉันจากเสี่ยควง ปล่อยให้น้องเขากลับไปทำงานต่อเถอะ เดี๋ยวฉันลงไปข้างล่างแล้วจะขึ้นมาใหม่" เมธาวินปรายตามองพีร์แบบดุ ๆ เล็กน้อยที่ไอ้หมอนั่นยังคงคลอเคลียกับสาวสวยบนตัก ราวกับว่าอยากจะกลืนกินหญิงสาว

เล่นสมบทบาทเกินไปแล้วไหมมึง!

พอเจ้าของผับหนุ่มเดินตามพนักงานลงไปเคลียร์กับลูกค้าแล้ว แทนที่พีร์จะปล่อยให้ปวีนาเป็นอิสระ เขากลับกอดเธอแน่นขึ้น ปลายนิ้วร้าย ๆ ไล้เลื่อนไปตามเอวคอดและแผ่นหลังบอบบางอย่างสำรวจตรวจตราว่าตุ๊กตากระเบื้องเคลือบแสนสวยตัวหอมกรุ่นคนนี้คือของจริงหรือเปล่า

โซนที่พีร์นั่งอยู่เป็นที่นั่งโซฟาสูงใหญ่ที่เป็นส่วนตัวมาก ๆ บรรยากาศดูเป็นส่วนตัวราวกับอยู่ในห้องรโหฐาน เพราะมีการจัดวางของเฟอร์นิเจอร์ให้ลูกค้าได้นั่งคลุกเคล้ากันภายใต้บรรยากาศแสนโรแมนติก และเป็นส่วนตัวมากพอที่จะสวีตหวานโดยไม่ต้องหลบสายตาใคร แต่ตอนนี้ที่นั่งแบบนี้กำลังเป็นภัยต่อพนักงานตัวน้อย

"ปล่อยปุ่นด้วยค่ะ" เมื่อนั่งนิ่ง ๆ แล้วยิ่งรู้สึกเมา เธอเลยอยากขยับไปหยิบน้ำมาดื่ม พอดีกับที่อ้อมกอดเขาคลายออก เธอขยับจะลุกแต่หาได้รู้ไม่ว่าเขาคลายเพื่อจับวางเธอในท่าทางที่แนบชิดกับเขาได้มากขึ้น

เมื่อแขนแข็งแรงรัดรึงอีกครั้งอกอวบของเธอก็บี้แบนแนบชิดตัวเขา ปลายจมูกโด่งคมกดมาไกล่เกลี่ยแถว ๆ หน้าผาก

"บอกว่าไม่ให้ดิ้น" เขาจับเอวเธอให้สะโพกอวบกลมกลึงทาบทับลงบนความแข็งขึงด้านล่างเพื่อบอกให้รู้ว่าเมื่อเธอดิ้นแล้ว มันกระทบต่อเขาอย่างไร

"ขอโทษด้วยที่เมื่อกี้เดินสะดุด ปุ่นขอตัวกลับค่ะ" แม้จะมึนแต่สมองเธอก็รับรู้ว่าตอนนี้เธอปลอดภัยจากเสี่ยควงแล้ว และตอนนี้อันตรายใหม่ก็คือคนตัวโต ๆ ที่กำลังหากำไรจากเธออยู่นี่แหละที่ต้องหนีให้ไกล

"กลับ?" พีร์ทวนคำเธอ พร้อมกับเสียงหัวเราะทุ้มต่ำในลำคอ "เมื่อกี้คุณเพิ่งอ้างว่าผมเป็นแฟนกับคุณเพื่อกันเสี่ยควงออกไป"

"คือปุ่นจำเป็นต้องโกหกเพื่อเอาตัวรอด... คุณอย่าถือสาเลยนะคะ"

"ไม่ถือสางั้นเรอะ”

คำถามของเขาทำให้เธอช้อนมองเขาด้วยความมึนงง ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

"ในเมื่อกล้าใช้ผมเป็นเครื่องมือ คุณก็ต้องกล้ารับผลที่ตามมาด้วย" เสียงทุ้มบอกข้างหูชวนขนลุกจนเธอต้องห่อไหล่ ปลายนิ้วเรียวของเขาไล้ผ่านข้างแก้มของเธอจนมาหยุดที่ริมฝีปากอิ่ม ๆ ที่กำลังจะสั่น

เธอไม่แน่ใจว่าตอนนี้กำลังมึนเพราะความเมา หรือมึนเพราะสิ่งใดกันแน่ เธอถึงได้ปั่นป่วนไปหมดแบบนี้...

"ขอโทษค่ะ ปุ่นต้องกลับแล้ว"

ความมึนเมาทำให้เธอไม่สนกับคำเตือนของเขา สัญชาตญาณเอาตัวรอดเตือนภัยดังมาว่าให้หนีจากเขาให้ไว

"ปัดความรับผิดชอบเก่งดีนี่" เสียงพูดเหมือนนึกสนุกกับสิ่งที่เธอทำยังดังข้างหู ปลายจมูกที่ปัดผ่านพวงแก้มบวกกับลมหายใจอุ่นร้อนพร้อมกลิ่นหอมคล้ายเปลือกไม้หอมที่แผ่มาจากตัวเขาทำให้เธอเคลิ้มไปกับสัมผัสอ่อนละมุนนี้

"แล้วคุณจะเอายังไง" หญิงสาวคิดว่าถ้ายังไม่ได้ทำให้เขาพอใจ พีร์คงไม่ปล่อยเธอแน่ ก่อนจะเมาไปกว่านี้เธอต้องหาทางทำให้เขาปล่อยเธอจากอ้อมกอดชวนวาบหวามให้ได้ก่อน

"แล้วคุณคิดว่าไงล่ะ" หลังจากนิ่งไปครู่หนึ่งพีร์ก็ยังกระซิบถามเธอแข่งกับเสียงเพลง

"ปุ่นไม่รู้ค่ะ แล้วแต่คุณเลย"

"นี่สิ ค่อยดูเป็นคนมีความรับผิดชอบขึ้นมาหน่อย"

คำชมของเขาทำให้เธอคิดว่าเธอจะโดนปลดปล่อยเพราะเขาพอใจแล้ว ทว่าพีร์กลับกักกันเธอไว้เช่นเดิม

ปวีนาอ่อนใจอยากขอความช่วยเหลือจากใครสักคน แต่หลังจากที่เมธาวินลุกออกไปแล้วก็ไม่มีใครอยู่แถวนี้เลย ลูกน้องของพีร์ที่เดินคุมเชิงอยู่แถวนี้ก็หายไปไหนไม่รู้ ก่อนนี้ก็นั่งอยู่บนโซฟาในมุมลับตาสุด ๆ แล้ว แต่เมื่อเหลือเพียงสองคน บรรยากาศก็ยิ่งเป็นส่วนตัวมากขึ้น

จากที่ไล้ปลายจมูกเฉียดพวงแก้มเธอไปมา แต่คราวนี้พีร์กดริมฝีปากและปลายจมูกฝังบนพวงแก้มเธอแล้วสูดกลิ่นหอมอย่างจงใจ

ปวีนารู้ตัวว่าถูกรุกราน แต่ความมึนทำให้การตอบสนองของเธอค่อนข้างช้า กว่าจะนึกขึ้นได้ว่าต้องเบี่ยงหน้าหนี กลีบปากอิ่มก็ถูกครอบครองเสียแล้ว

ดวงตาของหญิงสาวเบิกโพลงเมื่อพีร์จูบเธอ ริมฝีปากที่อ้าเผยอจะห้ามปรามกลับกลายเป็นการเปิดช่องให้เรียวลิ้นร้าย ๆ เข้ามาชิมความหวาน มือหนึ่งของเขาล็อกท้ายทอยเธอไว้แน่น ๆ ไม่ให้ถอยหนีจากการรุกราน เขาจูบเธอแบบล้ำลึกขึ้นเรื่อย ๆ

มวลความวาบหวามในท้องของปวีนาพลุ่งพล่านจนลามไปรวมอยู่ที่ตำแหน่งหัวใจ ตอนแรกเธอมัวแต่กลัวเสี่ยควงเลยไม่ได้สนใจว่าตัวเองอยู่ใกล้ชิดพีร์แค่ไหน แต่พอตระหนักได้ว่าเธออยู่บนตักแกร่งของเขาและถูกกอดและจูบอย่างอุกอาจ หัวใจของหญิงสาวก็เหมือนจะเต้นกระหน่ำรุนแรงกว่าเดิม

หน้าขาของเธอได้รับน้ำหนักจากมือหนาที่ไล้ลูบลึกเข้าไปใต้กระโปรงตัวสั้นจนปลายนิ้วร้อนแตะที่ซอกขาด้านในเธอก็ผวาเฮือก พยายามจะหนีบขาเข้า แต่ติดแขนของพีร์ เมื่อปกป้องไม่ได้ปลายนิ้วของเขาจึงเลื่อนไล้ไปถึงใจกลางจุดอ่อนไหวแบบที่เธอไม่อาจต้านทาน

"อ๊ะ!" มือที่ผลักไหล่หนาอยู่เปลี่ยนเป็นขยุ้มคอเสื้อเขาไว้เพื่อยึดเป็นหลัก เสียงครางดังขึ้นเมื่อปลายนิ้วร้ายรูดผ่านส่วนที่ไวต่อสัมผัส แม้จะมีเนื้อผ้าของแพนตี้มากางกั้น แต่แรงกดของปลายนิ้วเขาก็มีน้ำหนักมากพอที่จะทำให้เธอผวาเฮือกเพราะความซ่านเสียวแล่นปราดไปทั่วร่าง

มันเยอะเกินไปแล้ว... เธอพยายามเบี่ยงหน้าหนีจูบร้อน ๆ แต่มือที่ล็อกท้ายทอยไว้ไม่อนุญาตให้เธอทำตามใจตัวเองได้ง่ายดายนัก ความมึนศีรษะและสติการรับรู้ที่ลดลง ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกแนบชิดและวาบหวามนี้เลือนหายไปเลย

ยิ่งหญิงสาวดิ้นเหมือนปลาถูกค้อนทุบหัว มือที่ขยุ้มปกเสื้อเชิ้ตสีดำสนิทของเขาเลื่อนลงมาหมายจะดึงแขนเขาออกแต่เมื่อเขากดคลึงปลายนิ้วหมุนวนกับส่วนอ่อนไหวคล้ายจะปลุกเร้าก็ทำให้เธอเสียวซ่านจนเผลอจับแขนของชายหนุ่มไว้แน่น แม้จะมีแพนตี้ปกป้องเนื้อนุ่ม ทว่าคนถูกรุกรานกลับรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวอย่างเต็มที่ราวกับไม่มีอะไรกางกั้น

ในขณะที่เธอรู้สึกเหมือนเจียนจะคลั่ง และความรู้สึกที่เกิดขึ้นเพราะสัมผัสของเขาอัดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ คล้ายจะระเบิดพร่างพีร์ก็หยุดเคลื่อนไหวเอาดื้อ ๆ เขาถอนจูบแล้วเอ่ยบอกเธอด้วยเสียงพร่าทุ้มกว่าที่เคยได้ยิน

"ผมพอใจแล้ว คุณกลับก็ได้"

"..." หญิงสาวที่เหมือนจะเดินทางถึงฝั่งฝัน แต่ถูกฉุดกระชากให้หยุดกะทันหันจนมึนงงไปหมด แม้แต่จะหายใจให้

"หรือจะเอาอีก" มุมปากเขายกยิ้ม นัยน์ตาที่มองเธอพราวระยับคล้ายพึงพอใจ

ปวีนาขยับลุกขึ้นยืนทั้งที่ขายังสั่นอยู่ หญิงสาวรู้สึกเหมือนจะเซแต่ในสมองก็พยายามสั่งตัวเองให้ประคองตัวให้ได้ เธอสะบัดศีรษะแรง ๆ ไล่ความมึน แต่มันก็ไม่หายไปไหน หน้าของเธอชาเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ริมฝีปากอิ่มบวมเจ่อเพราะถูกจูบ...

ตรงจุดนั้นฉ่ำเยิ้มเพราะ...

วายร้ายที่นั่งมองเธอพร้อมกับแววตาที่ต้องทำให้เผลอกลืนน้ำลาย มุมปากที่ยกข้างหนึ่งพร้อมกับแววตาคมดุที่หรี่มองมานั้นทำให้เธอเผลอกลืนคำด่าลงไปในลำคอ สีหน้านิ่งของเขาทำให้เธอไม่กล้าที่จะต่อกรใด ๆ

"ขอตัวค่ะ" หญิงสาวว่าแล้วก็เดินเซออกไปหาหัวหน้าพนักงานเสิร์ฟที่ทำงานวันนี้เพื่อขอให้อีกฝ่ายช่วยจัดแจงพาเธอไปส่งยังที่พักตามนโยบายของผับที่จะต้องดูแลพนักงานที่เมาจากการรับดื่มจากลูกค้า

สายตาของพีร์ไม่ได้ละจากคนที่เดินโซซัดโซเซออกไปเลย

หญิงสาวเป็นหนึ่งเดียวที่มองเขาอย่างกริ่งเกรง ไม่ได้เย้ายั่ว ยามที่นั่งอยู่บนตักเขาแล้วเธอก็ทำเหมือนนั่งอยู่บนของร้อน...

เธอเป็นคนเดียวที่ปลุกให้เขาต้องการแล้วไม่ยอมปลุกปลอบให้สงบ นอกจากจะไม่รับผิดชอบแล้วก็ตั้งท่าว่าจะกลับอย่างเดียว เขาจึงสั่งสอนบทเรียนเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้เจ้าตัว

เมื่อปวีนาเดินลับสายตาไปแล้วสายตาของพีร์ก็กวาดกลับมามองเป้ากางเกงที่คับตึงของตัวเองแล้วก็ถอนหายใจยาว ๆ เมื่อคิดว่ามันคงไม่ได้ถูกปลดปล่อยจากคนที่ทำให้มันแข็งขึง

แต่พอเห็นเงินหลายปึกที่กองอยู่ในถุงที่วางอยู่บนโต๊ะก็ทำให้มุมปากเขายิ้ม

จากนั้น... นัยน์ตาของเขาพราวระยับขึ้นมาท่ามกลางแสงสลัว