“ตาเดชมาเหรอ ไปเชิญเขามาที่นี่เลย คนกันเอง” ย่ากอบว่าแล้วขยับตัวจากท่ากึ่งนอนกึ่งนั่งมานั่งตัวตรง เทียนหอมรีบเข้าไปช่วยขยับหมอนใบใหญ่เข้าไปใกล้ให้คุณย่าได้เท้าแขน
ไม่นานนักคนที่คุณย่าให้เชิญเข้ามาหาก็เดินยิ้มมาแต่ไกล พอเขาเข้ามานั่งในศาลา วรเดชก็ยกมือไหว้และทักทายผู้สูงวัยอย่างสนิทชิดเชื้อ
“สวัสดีครับคุณย่า หน้าตาผ่องใสยิ้มแย้มแบบนี้ ไม่ต้องถามก็รู้ว่าคุณย่าสบายดีแน่นอนใช่ไหมครับ”
ย่ากอบพยักหน้ารับไหว้แล้วหัวเราะพอใจ
“รู้ดีนะเรา ว่าแต่ลมอะไรหนอพัดพาพ่อเลี้ยงเมืองเหนือมาหาย่าถึงนี่ได้”
“ลมคิดถึงครับคุณย่า”คำตอบของวรเดชยิ่งทำให้ผู้สูงวัยอารมณ์ดี วรเดชเป็นญาติห่างๆของคุณย่ากอบ มีศักดิ์เป็นอาของคุณเกื้อ เขาเป็นพ่อหม้ายวัย 50 ปี ด้วยบุคลิกเป็นมิตรและพูดจาน่าฟัง ทั้งใบหน้าที่ยังดูหนุ่มกว่าวัยมาก ทำให้เขาเป็นพ่อหม้ายเนื้อหอมแห่งเมืองเชียงรายคนหนึ่ง
“ย่าไม่ใช่สาวๆ ไม่ต้องมาหยอด อ้อ...เทียน น
