เธอจะไม่ยอมยืนอยู่ที่นี่เพื่อทนเห็นหน้าคนชั่วร้ายอย่างเดวิด แบรดลีย์อีกต่อไป ทว่าเด็กชายตัวน้อย ผิวขาว นัยน์ตาใสแจ๋ว สวมชุดนอนสีฟ้าสดใสที่นอนอยู่ในเตียงไม้ล้อมด้วยลูกกรงสีขาวกำลังชูมือและเท้าสองข้างสลับกันไปมา พลางแหงนหน้าขึ้นมามองแล้วยิ้มปากบาน ส่งเสียงอ้อแอ้ราวกับจำกันได้
“แอ้ แอ้”
“เป็นหนูจริงๆ ด้วย” เดือนนารายิ้มค้าง
ไม่เห็นกันแค่เดือนกว่าน้องแดนดูตัวโตขึ้นมาก อีกทั้งยังดูรู้ภาษา เธอไม่ได้ตาฝาดไป หลานชายตัวเป็นๆ แกจำเธอได้
“น้องแดนจริงๆ ด้วย นี่น้านาราเอง หนูจำน้าได้ใช่ไหม” เดือนนาราพูดช้าๆ ดวงตาจดจ้องหลานด้วยหัวใจพองโต หลานชายหน้าตาน่ารักน่าชัง
เด็กชายแหงนคอขึ้นมอง จากที่ร้องอาละวาดเสียงดังเมื่อครู่ กลายเป็นเอาแต่ส่งยิ้มหวานมาให้ แล้วชูแขนป้อมๆ ขึ้นไล่คว้าอากาศ ราวกับว่าเจ้าตัวเล็กอยากยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าน้าสาว
“แอ้ แอ้” ราวกับเจ้าตัวเล็กร่างป้อมจะเรียกเดือนนารา แล้วยังยิ้มหวาน
