บรรยากาศภายในห้องเงียบสนิทจนฉันรู้สึกอึดอัด
“เป็นยังไงบ้างคะ หมอว่าไงบ้าง” ในเมื่อพูดเรื่องนั้นแล้วพี่เจ้าคุณไม่คุยฉันก็ต้องหาเรื่องอื่นคุยอ้อมๆ ไปก่อน ฉันดูใจร้ายใช่ไหม มันก็ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่เจ็บนะ แต่ฉันอยากพอแล้วไงเพราะมันคงฝืนไปต่อไม่ไหว ฉันไม่สามารถยอมรับเรื่องแบบนั้นได้ แล้วฉันก็อยากจบด้วยดี อยากคุยกันให้มันเคลียร์ๆ เพราะยังไงสถานะของเราก็คือพี่น้องกัน
พี่เจ้าคุณเงียบ เขาไม่แม้แต่จะเปิดผ้าออกด้วยซ้ำ ฉันเลยดึงผ้าออกในเมื่อถามดีๆ แล้วไม่ยอมตอบ
“พี่เจ้าคุณ หนูถามพี่อยู่นะคะ”
“เจ็บ” พี่เจ้าคุณตอบมาสั้นๆ ไม่รู้ว่าเขาเจ็บตรงไหน
“เจ็บตรงไหน เดี๋ยวหนูเรียกหมอให้นะคะ” ฉันเอื้อมมือจะไปกดปุ่มเรียกหมอบนหัวเตียง เป็นจังหวะเดียวกันที่พี่เจ้าคุณพลิกตัวมาพอดี
พี่เจ้าคุณใช้จังหวะที่ฉันก้มตัวลงไปเข้ากอดฉันโดยที่ฉันไม่ทันจะได้ตั้งตัวจึงทำให้หน้าของฉันมันซบลงไปแนบกับแผงอกข้างซ้ายของพี่เจ้าคุณ
