พี่เจ้าคุณเดินลงมาจากเตียงผู้ป่วย ก่อนจะมาประชิดที่ตัวของฉันแล้วดึงฉันไปกอดไว้แน่น แน่นมากซะจนแทบจะหายใจไม่ออก
“ไม่ต้องมากอดเลยค่ะ ปล่อย!! หนูจะกลับบ้าน”
“ไม่อยู่เฝ้าพี่เหรอหื้ม” ปลายจมูกโด่งของพี่เจ้าคุณแตะลงมาบนพวงแก้มของฉันอย่างแผ่วเบา
“เดินลงมาจากเตียงได้ขนาดนี้คงหายดีแล้วมั้งคะ” ฉันบอกในเชิงประชด แล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
อย่างที่บอกว่าถึงจะเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้วแต่ก็ยังเคืองอยู่ดี
“ฝันครับ” พี่เจ้าคุณเรียกชื่อฉันเสียงหวาน “เหมือนฝัน มองหน้าพี่หน่อย…”
“อื้อ พี่เจ้าคุณ!!!”
แกร็ก!! ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาฉันจึงรีบผละตัวออกห่างจากพี่เจ้าคุณทันที
คุณพ่อ คุณแม่ พี่ราม ขุนแผน แล้วก็ข้าวหอม ทุกคนเดินมาพร้อมกับรอยยิ้มเมื่อเห็นว่าในตอนนี้พี่เจ้าคุณกำลังกอดฉันอยู่
“ดีกันสักทีนะ” พี่รามพูด
“เปล่านะคะ หนูยังไม่ได้….”
“ฝันอย่าปากแข็งสิลูก ยืนให้พี่เขากอดขนาดนั้นแล้วนะ”
พอได้ย
