หลังเลิกงานพราวฟ้าพาภาคภูมิไปพบมารดาและผู้เป็นยายตามที่ตกลงกันไว้ ชายหนุ่มมองร้านอาหารริมน้ำย่านชานเมืองขนาดใหญ่อย่างผิดคาดเล็กน้อย ดูจากขนาดของร้านและลูกค้าที่แน่นขนัดจนบริเวณลานจอดรถกว้างขวางถูกจับจองจนแทบไม่มีที่ว่างแล้วทำให้เขาทราบว่าฐานะทางบ้านของพราวฟ้าจัดอยู่ในระดับดีทีเดียว เขาอดแปลกใจไม่ได้ว่าเหตุใดหญิงสาวจึงเลือกไปเป็นพนักงานบริษัทของเขาแทนที่จะช่วยกิจการใหญ่โตของมารดา
“ร้านพราวใหญ่เหมือนกันนะเนี่ย” ภาคภูมิเปรยขณะที่เดิน
ข้ามสะพานไปยังตัวร้านที่ปลูกยื่นออกไปในน้ำ
“ถ้าพราวบอกว่าเมื่อก่อนเป็นแค่ร้านอาหารตามสั่งธรรมดาที่มีโต๊ะพับไม่กี่ตัวคุณภาคจะเชื่อไหมคะ”
“จริงเหรอ” ภาคภูมิถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจปนชื่นชมที่มารดาของคนรักสามารถพัฒนาร้านอาหารธรรมดาจนกลายเป็นร้านอาหารขนาดใหญ่ที่กะจากสายตาแล้วไม่ต่ำกว่าร้อยโต๊ะ
“ใช่ค่ะ”
“คุณพราวสวัสดีค่ะ” เด็กในร้านยกมือไหว้และทักทายพราวฟ้าแต่แอ
