จาคอบไม่รั้งรอเรียกคะแนนความสงสาร “คุณหมอครับ ผมเป็นลุงนะครับ อย่างที่ผมเล่าเรื่องของปลาวาฬให้ฟังไปก่อนหน้านี้แล้ว ทั้งคุณเตชัสและคุณขวัญดาว เขาสองคนก็เป็นแค่ลุงกับป้าเท่านั้น แต่เขาก็รับหลานไปเลี้ยงเหมือนลูกแท้ๆ แล้วผมล่ะ ผมเป็นลุงของปลาวาฬเหมือนกัน แต่ผมกลับไม่ต้องรับผิดชอบอะไรเลยได้หรือครับ”
คำถามของเขาทำให้บัวบุษยานิ่งงันจนจำพูด เธอฟังเขาเล่าเรื่องของน้องปลาวาฬจนหมดตั้งแต่ตอนฝังเข็มเสร็จแล้วก็อดสงสารเด็กน้อยไม่ได้ มารดาเสียชีวิตตั้งแต่คลอดออกมา ถัดมาให้หลัง บิดาก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต เด็กน้อยคนนี้มีชะตาชีวิตน่าสงสารจริงๆ เธอเองไม่มีลูก แต่ก็อดเวทนาแกมเอ็นดูไม่ได้เลย ช่างน่าเวทนานัก
“ว่ายังไครับ คุณหมอพอจะช่วยผมเลี้ยงหลานได้ไหม แค่สองสามวันเท่านั้นเอง ขวัญดาวค่อยยังชั่วแล้วก็จะมารับกลับไปทันที อีกอย่าง พรุ่งนี้กับมะรืนนี้ก็เวรหยุดคุณหมอด้วย” จาคอบเร่งรัดต่อแต่บัวบุษยารีบหรี่ตามองเ
