ยาหยีมองสายที่ตัวเองไม่ได้รับด้วยด้วยสายตาเจ็บปวด หน้าจอโทรศัพท์มือถือโชว์เบอร์ของคอร์เนลที่โทรมาหาหล่อนเกือบยี่สิบครั้ง แต่หล่อนก็ไม่รับ และก็คงไม่กล้ารับด้วย น้ำตาไหลรินออกมาขณะทรุดกายลงบนเก้าอี้ภายในห้องเช่าแห่งหนึ่งในเมืองพัทยา
“คอร์เนล...ฉันรักคุณค่ะ รักจนไม่อาจจะฟังคำเหยียดหยาม คำประณามใดๆ จากคุณได้อีก ฉันจะจำสิ่งดีๆ ที่คุณมีกับฉัน” สาวน้อยร่ำไห้รุนแรงจนกายสาวสั่นสะท้าน
“และฉันจะไม่มีวันลืมคุณเลยตลอดชีวิต” มือบางยกขึ้นป้ายน้ำตาแห่งความเสียใจที่ไหลพรากออกมาเต็มหน้า เมื่อโทรศัพท์มือถือมีสายเรียกเข้ามา ใบหน้างามซีดเผือด หัวใจสาวสั่นระรัวเมื่อสมองร้องว่าเป็นคอร์เนล แต่เมื่อก้มลงมองก็พบว่าเป็นเบอร์แปลกเบอร์หนึ่ง ไม่ใช่เบอร์โทรศัพท์ของผู้ชายที่หล่อนกำลังร้องไห้ด้วยความคิดถึง
หญิงสาวตัดสินใจกดรับเพราะค่อนข้างจะมั่นใจว่าเป็นบิดา และก็ใช่ท่านจริงๆ เสียงของท่านดูผ่อนคลายจนหล่อนอดระบายยิ้มอ
