‘บุหลันดวงกลมโตเบื้องหน้ามีภาพของยาหยีซ้อนทับอยู่อีกแล้ว’
คอร์เนลฟาดกำปั้นลงบนขอบหน้าต่างบานใหญ่ภายในห้องนอนด้วยความหงุดหงิดขัดเคือง ความเดือดดาลแล่นฉิวอยู่ในสายโลหิต เห็นได้ชัดว่ายาหยีเป็นผู้หญิงแพศยา และทำทุกอย่างเพื่อให้เป้าหมายของตัวเองสำเร็จโดยไม่สนใจว่าจะต้องใช้วิธีใดเพื่อให้ได้มันมา หล่อนเป็นนางกากี เลวยิ่งกว่านางวันทองสองใจ ในสมองเล็กๆ ที่อัดแน่นไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมกลโกงของหล่อนช่างไร้ศีลธรรมยิ่งนัก แต่...เขาก็ยังต้องการหล่อน
คอร์เนลคิดอย่างขมขื่น รู้สึกว่าขณะนี้ตัวเองเป็นยิ่งกว่าไอ้ผู้ชายหน้าโง่ที่มีเขาอยู่บนหัวเสียอีก รู้ทั้งรู้ว่ายาหยีแพศยา ต่ำช้ามากแค่ไหน แต่ทุกๆ ส่วนในกายหนุ่มก็ยังโหยหาเจ้าหล่อนอย่างรุนแรง กล้ามเนื้อภายในบีบเกร็งเพียงแค่นึกถึงรอยยิ้มจากกลีบปากอิ่มเต็ม ที่ถึงแม้ว่าเขาจะบดขยี้ด้วยปากมานับครั้งไม่ถ้วนแค่ไหน ก็ยังห่างไกลจากคำว่า ‘อิ่มเอม’ นัก เขาไม่เคยอิ่ม ไม่เคยพ
