คอร์เนลยอมรับออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน เขามองเห็นสีหน้าของคนสนิทซีดเผือดลงถนัดตา เซอร์เกคงกลัวว่าเขาจะปล่อยให้แม่ยาหยีนั่นมามีอิทธิพลเหนือสมองอีกล่ะมั้ง แต่มันไม่มีทางเป็นไปได้แล้วล่ะ เขาไม่มีทางโง่ซ้ำซากแน่
“ไม่ต้องห่วงนะเซอร์เก ฉันไม่ใช่คนโง่หรอกนะ และที่ฉันทำลงไปก็มีเหตุผลของตัวเอง”
“แต่นายน้อยจะแพ้ภัยตัวเองนะครับ ผมเป็นห่วง...” ใช่เซอร์เกกำลังเป็นห่วงคอร์เนลมากมายจริงๆ ห่วงพอกับๆ ลูกของตัวเองนั่นแหละ
คอร์เนลแสยะยิ้มร้ายกาจ ดวงตาสีเขียวจัดอัดแน่นไปด้วยความเจ็บแค้น
“ไม่มีภัยไหนจะทำอะไรฉันได้หรอกน่า สมองของฉันสามารถแยกแยะได้ทุกอย่าง นายก็รู้นี่เซอร์เก”
“ครับ ผมรู้ดีว่านายน้อยฉลาดแค่ไหน แต่นายน้อยไม่มีทางเอาชนะหัวใจตัวเองได้หรอกนะครับ คุณยาหยีเป็นตัวอันตราย เธอไม่ได้ซื่อสัตย์กับนายน้อย หากพาเธอกลับไปมอสโกด้วยก็เหมือนเรานำหอกแหลมมาไว้ข้างกายน่ะครับ ผมเกรงว่า...” เซอร์เกยังพูดทุกคำที่คิดเ
