หลังจากนอนจมกับความโศกเศร้าเสียใจจนหลับใหลไปได้ไม่กี่ชั่วโมง ร่างอรชรของยาหยีก็ต้องสะดุ้งตกใจตื่นเมื่อเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือดังระรัวขึ้น ริงโทนนี้เป็นสายของลินดา หล่อนจำได้เป็นอย่างดี
มือบางรีบลนลานคว้ามือถือมาแนบหู พร้อมๆ กับกรอกเสียงที่ปั้นจนราบเรียบไปตามสาย
“โทรหาดึกดื่นมีอะไรกับฉันหรือลินดา”
“ลินดาไม่มีธุระอะไรกับคุณหรอก แต่ผมมี...”
โทรศัพท์มือถือแทบหลุดจากมือ เมื่อเสียงที่ดังตอบกลับมาไม่ใช่เสียงของลินดาแต่เป็นเสียงของคอร์เนล ผู้ชายที่หล่อนพึ่งจะหนีจากเขามาเมื่อตอนกลางวัน
“คอร์เนล...”
“นึกว่าจะจำผัวของตัวเองไม่ได้ซะแล้ว” เสียงของคอร์เนลเหี้ยมเกรียมจนสันหลังของหล่อนเย็นยะเยือก หนาวสะท้านไปจับขั้วหัวใจ
“ฉันจะวางสาย...”
“ก็ลองวางดูสิ แล้วจะรู้ว่าฉันจะทำอะไรกับเพื่อนของเธอบ้าง”
ยาหยีถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตื่นตกใจ ไม่อยากเชื่อว่าคอร์เนลจะทำร้ายลินดาได้ แต่เสียงของลิน
