ตอนที่6 คืนเผลอใจ
1496 Words
ร่างสูงเดินเข้าไปประชิดตัว ฝ่าเท้าเรียวเล็กถอยขยับจนตัวเองจนมุมติดกับฝาผนังของบ้าน สองแขนที่ยึดไว้กับผนัง เธอที่อยู่ตรงกลาง ดวงตากลมโตจ้องมองหน้าสามีด้วยความไม่เข้าใจ
“คิดจะทำอะไรคะ?”
“แล้วแพรคิดว่าพี่อยากจะทำอะไรล่ะ?”
“อย่ามายุ่งกับแพรเลยค่ะ เรากำลังจะหย่ากันแล้ว อย่าทำให้แพรต้องรู้สึกเกลียดพี่ไปมากกว่านี้เลยนะคะ”
“เกลียดงั้นเหรอแพร เธอจะเกลียดพี่ไม่ได้ หย่างั้นเหรอแพร แลกกับตัวเธอสิแล้วพี่จะเซ็นหย่าให้”
“ของขาดหรือไงคะ ผู้หญิงของพี่เขาปนเปรอพี่ไม่พอหรือยังไง ทำไมพี่ถึงอยากมายุ่งกับแพรในตอนนี้”
“ถ้าผัวจะนอนกับเมียมันก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกจริงไหม บางทีพี่ก็คิดว่าพี่โง่นะที่มีผู้หญิงสวย ๆ อยู่ร่วมบ้านแล้วไม่ทำอะไรเลย รู้ไปถึงไหนอายเขาไปถึงนั่น แต่คืนนี้แพรคงไม่รอดพ้นจากพี่ไปได้หรอก”
ฝ่ามือข้างขวาจับหมับเข้ากับคางมน ริมฝีปากหนาประกบลงบนเรียวปากอวบอิ่ม ฝ่ามือของหญิงสาวผลักหน้าอกแกร่งให้ออกห่างเบา ๆ แม้จะรู้สึกโกรธที่เขาทำแบบนี้กับเธอ แต่ทว่าเธอก็โหยหาความรักจากเขามาตลอด 1 ปีเต็ม ร่างกายที่สูบฉีดด้วยแอลกอฮอล์ทำให้ความต้องการที่มีในกายไม่อาจต่อต้านได้ เธออยากสัมผัสเขาไม่ต่างกับที่เขาอยากสัมผัสเธอนักหรอก แม้จะรู้ว่าเซ็กซ์ในค่ำคืนนี้จะปราศจากไปด้วยความรักจากเขาก็ตาม แต่ในเมื่อเธอรักเขาและยังอยากจะมีเขาเป็นคนแรก ทำให้ร่างบอบบางต้องโอนอ่อนผ่อนตามไปกับความปรารถนาของร่างกายที่กำลังลุกโชนขึ้น แม้ว่าวันพรุ่งนี้ทุกสิ่งอย่างจะไม่เหมือนเดิม แต่เธอจะไม่เสียใจหากว่าคินณภัทรจะได้เป็นคนแรกของตัวเอง เพราะสำหรับเธอแล้วเธอยินดีที่จะมอบสิ่งนี้ที่เก็บเอาไว้ให้กับคนที่รักให้เขาได้เชยชม
เช้าวันต่อมา คินณภัทรตื่นขึ้นมาภายในห้องนอนของแพรไหม ดวงตาคมจับจ้องมองไปโดยรอบ แม้จะเมามาเมื่อคืนแต่ก็ใช่ว่าจะไม่รับรู้อะไรเลยสักอย่าง ดวงตาจับจ้องมองไปยังที่นอนข้างกายที่ว่างเปล่า แพรไหมไปไหนแล้วนะ ก่อนจะเห็นจุดด่างของหยดเลือดที่เปรอะเปื้อนอยู่บนที่นอน เขาไม่ได้ทำรุนแรงกับเธอแต่ทว่าภรรยาในสมรสที่เขาไม่เคยแตะต้องเธอเลยยังบริสุทธิ์ผุดผ่องและมีเขาเป็นผู้ชายคนแรกของชีวิต แทบจะไม่เชื่อเรื่องนี้ด้วยซ้ำว่าแพรไหมจะยังไม่เคยผ่านเรื่องอย่างว่ามาก่อน แต่สิ่งที่หญิงสาวแสดงออกเมื่อคืนทำให้คนมากประสบการณ์เช่นเขาเชื่อได้อย่างสนิทใจเลย
คินณภัทรรีบอาบน้ำแต่งตัวใหม่ ก่อนจะเดินลงมาที่ชั้นล่างของบ้าน ทำไมวันนี้ทุกอย่างเงียบกริบ ไม่เห็นแม้แต่เงาของแพรไหมอย่างเช่นทุกวันที่ผ่านมาเลย
“คุณคินจะรับอาหารเช้าเลยไหมคะป้าจะได้ยกมาให้” แม่บ้านที่ดูแลบ้านเดินเข้ามาถามเจ้านายเมื่อเห็นเจ้านายเดินลงจากบันไดบ้านมา
“แพรไปไหนครับป้า?”
“ยังไม่ตื่นหรือเปล่าคะ วันนี้ป้าก็ยังไม่เห็นเลยนะคะ”
“ยังไม่เห็นเหรอครับ แปลกจริง ผมแวะไปดูที่ห้องนอนเขามาเขาก็ไม่ได้อยู่ในห้องนะ”
“เอ๊…หรือว่าจะออกไปไหนตั้งแต่เช้าหรือเปล่าคะ เพราะว่าตีห้าป้าออกมาเปิดบ้าน เตรียมทำอาหารเช้าก็ไม่เห็นคุณแพรแล้วนะคะ”
ร่างสูงเดินออกไปยังโรงจอดรถ พร้อมกับชะโงกหน้ามองหารถของแพรไหมที่เธอใช้เป็นประจำ แต่ที่จอดรถของเธอดูว่างเปล่าแสดงว่าหญิงสาวไม่ได้อยู่ที่บ้านหลังนี้
“แพรออกไปไหนตั้งแต่เช้ากันนะ”
ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในบ้าน ไปนั่งประจำที่เพื่อรออาหารเช้าและกาแฟที่จะถูกนำมาเสิร์ฟให้ก่อนออกไปทำงาน
ครุ่นคิดไปถึงเรื่องราวเมื่อคืนที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับภรรยาในทะเบียนสมรส ทั้งที่ไม่เคยคิดแตะต้องแพรไหมเลย แต่เมื่อคืนต้องยอมรับอย่างหน้าไม่อายว่าเซ็กซ์กับแพรไหมทำให้เขารู้สึกดีมาก มากเสียจนคิดว่าตัวเองติดใจกับร่างกายที่หอมหวานของเธอเข้าแล้ว รู้สึกเสียดายวันเวลา 1 ปีที่ผ่านมาทำไมนะถึงได้ปล่อยให้เธอนอนห่างจากกายมาจนถึงทุกวันนี้ได้
3 วันผ่านไปแล้ว ที่แพรไหมยังไม่ยอมกลับมาบ้านที่เป็นเรือนหอของเธอและเขา ทำเอาคินณภัทรต้องบึ่งรถไปยังบ้านของหญิงสาวด้วยความร้อนใจ เพราะโทรไปหาแล้วแต่แพรไหมกลับไม่รับโทรศัพท์ของเขาเลย ไม่ได้ถูกตัดสายทิ้งแต่ทว่าเหมือนปลายสายปล่อยให้ตัดไปเองเสียมากกว่า ตอนแรกคิดว่าแพรไหมคงจะกลับมาเองแต่ดูเหมือนว่าเขาคิดผิดไปมาก ไม่มีวี่แววที่เธอจะกลับมาเลยสักนิด
“สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่”
ชายหนุ่มยกมือไหว้ทำความเคารพพ่อตาและแม่ยาย ทำเอาคนทั้งคู่ถึงกับแปลกใจที่ได้เห็นลูกเขยอยู่ที่บ้านในวันนี้
“มาได้ยังไงล่ะตาคิน มาคนเดียวเหรอ แล้วยายแพรล่ะไม่มาด้วยหรือไง?”
คำถามแบบนี้แสดงว่าแพรไหมก็ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วสินะ ทำเอาคนที่กำลังจะมาตามหาเมียถึงกับยิ้มเจื่อนไปไม่เป็นเลย
“ผมแค่ขับรถผ่านแถวนี้ครับ ก็เลยคิดว่าแวะเข้ามาสวัสดีคุณพ่อกับคุณแม่ซะหน่อย พอดีว่าแพรอยู่ที่บ้านครับไม่ได้มาด้วย”
“เข้าบ้านไปกินข้าวเย็นก่อนไหมล่ะลูก ไหน ๆ ก็มาแล้ว เดี๋ยวโทรชวนยายแพรมากินข้าวที่บ้านนี้ด้วยกันเลย”
“ไม่รบกวนดีกว่าครับ พอดีว่าแพรทำอาหารไว้รอผมอยู่ ผมต้องรีบกลับบ้านไปกินข้าวกับเมีย เอาไว้โอกาสหน้านะครับคุณพ่อคุณแม่”
“เอางั้นเหรอลูก ตามใจเถอะ วันหลังพายายแพรมาทานข้าว นอนค้างที่นี่สักคืนสองคืนนะ พอดีพ่อกับแม่ก็คิดถึงลูกสาวเหมือนกัน ว่าจะไปเยี่ยมถึงบ้านโน้นก็ยังไม่ได้มีโอกาสเลย พอดีว่าพ่อเราเขาต้องบินไปต่างประเทศบ่อยพักนี้”
“ครับ ไว้ผมจะพูดกับแพรอีกครั้ง ไม่รบกวนแล้วนะครับ ผมลาล่ะครับคุณพ่อคุณแม่”
คินณภัทรร่ำลาเสร็จก็รีบวิ่งกลับไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่ทันที ก่อนที่รถยนต์คันหรูจะวิ่งทะยานออกจากบ้านของแพรไหมไป
ทำเอาเจ้าของบ้านทั้งสองถึงกับต้องหันกลับมามองจ้องหน้ากัน
“คุณว่าแปลกไหมคะคุณภูมิ?” คุณจริญยาหันไปถามสามี สายตายังคงจับจ้องมองตามหลังรถของลูกเขยไม่วางตา
“แปลกยังไงนะคุณยา”
“ไม่รู้สิคะ เหมือนว่าลูกเขยคุณจะไม่ได้แค่แวะมาทักทายเรา เหมือนกับมาตามหาใครสักคนมากกว่า เอ๊ะหรือว่ายายแพรหนีออกจากบ้าน?”
“คุณก็พูดไป ลูกจะหนีไปไหน ออกเรือนไปเป็นปีแล้วก็คงมีความสุขตามประสา ถึงจะทะเลาะกันบ้างกับผัวที่บ้าน มันก็คงเป็นเรื่องเล็ก ๆ ของผัวเมียที่งอนกันนั่นแหละ คุณอย่าคิดมากไปสิ ในเมื่อลูกสาวเราก็บอกทุกครั้งที่คุณโทรไปหาไม่ใช่เหรอว่าอยู่ดีมีความสุขไม่ต้องห่วงอะไร”
“ลูกก็พูดแบบนั้นจริง แต่ฉันก็ไม่ค่อยเชื่อหรอกค่ะ คุณก็รู้นี่นาว่าตาคินเขาไม่ได้รักลูกสาวเราเลย แต่เป็นเราต่างหากที่ยัดเยียดลูกสาวให้กับเขา เฮ้อ…อนาคตมันจะเป็นยังไงนะคุณภูมิ ถ้าลูกอยู่ดีมีความสุขจริงฉันก็คงจะดีใจมาก แต่ฉันกลัวว่ามันจะไม่เป็นแบบนั้น”
“เอาอย่างนี้ดีไหมล่ะ เดี๋ยววันมะรืนนี้เราไปเยี่ยมลูกที่บ้านโน้นกันเลย ไปดูซิว่าลูกอยู่ดีมีความสุขจริงไหม”
คุณจริญยาพยักหน้ายิ้มให้กับสามี ก่อนที่คนทั้งคู่จะเดินเข้าบ้านไปด้วยกันอีกครั้ง สิ้นสุดบทสนทนาเรื่องของลูกสาว เปลี่ยนมาเป็นคุยเรื่องธุรกิจที่เพิ่งไปดูงานสิงคโปร์มาเมื่อสามวันก่อนหน้าแทน
- Writer
