“มีธุระอะไรกับผมอย่างนั้นเหรอ?”
“พี่แพงให้ฉันมาหาคุณหมอ ให้ฉันเอาของนี่มาให้คุณหมอค่ะ”
หล่อนรีบบอกและรีบเข้าไปหาทศวรรษที่นั่งสงบนิ่งอยู่ที่เก้าอี้รับแขก พระพายหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงออกมาแล้วเปิดมันออก ขณะนั้นหล่อนเองก็อดไม่ได้ที่นึกเสียดายแหวนเพชรเม็ดงามที่แสงของมันวาบเข้าตาหล่อนวิบวับ สวยมากซะจนหล่อนอยากดึงกลับไว้ในกระเป๋าตัวเองซะนี่ แต่ก็ต้องจำใจวางมันไว้บนโต๊ะตรงหน้าคุณหมอหนุ่มที่จ้องมองด้วยแววตาเรียบเฉย เขาหยิบกล่องใส่แหวนขึ้นหมุนไปมาก่อนได้ยินพระพายบอกว่า
“พี่แพงให้พายเอามาคืนคุณหมอค่ะ เสร็จธุระแล้วพายขอตัวกลับก่อนนะคะ”
“จะรีบไปไหน พระพาย”
เสียงของเขาทำให้หญิงสาวที่หมุนตัวกลับและกำลังจะเดินไปที่ประตูหยุดชะงัก หล่อนหันกลับมาและยิ้มอย่างเก้อๆ
“อ่า...ค่ะ...พายต้องรีบกลับเพราะมีธุระต้องทำค่ะคุณหมอ”
“มาถึงนี่แล้วทำไมจะรีบกลับซะล่ะ รู้ไหมว่านี่เป็นเกาะส่วนตัวของผมที่ใครก็เข้ามาไม่ได้
