~เลิกคิดเรื่องเป็นไปไม่ได้เหอะ มึงกับยัยนี่ไม่เหมาะสมกัน ก็แค่เด็กรับใช้ในบ้านกู มันไม่น่าเอาไปโชว์ใครไหมว่ะ~
"เฮ้อ...." หลังจากเธอนั่งนึกถึงคำพูดที่ได้ยินเมื่อเช้า ร่างอรชรได้แต่ถอนหายใจให้กับความคิดพวกเขา แล้วมันก็จริงอย่างที่ปลาวาฬเคยเตือน ว่าคนเราไม่สามารถหนีถ้อยคำเหยียดหยามได้ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นเจ้านายเธอที่พูดคำนั้นซะเอง
ครืน~ ครืน~ เมื่อถึงเวลาแจ้งเตือนที่เธอจะต้องออกไปข้างนอก หลังนัดกับเพื่อนรักไปหาของว่างทานกัน ประจวบเหมาะที่ไบเบย์พาเพื่อนรักไปส่ง ร่างอรชรรีบคว้ากระเป๋าสะพายมุ่งเดินออกทางประจำ หวังขึ้นรถสาธารณะไปยังจุดหมาย
"หื้ม?...ต้องไม่ใช่แน่ๆ " น้ำเสียงหวานพึมพำบอกตัวเอง เธอรู้สึกว่าเหมือนมีรถยนต์ของรุ่นพี่สนิทขับตาม ซึ่งสองเท้าเล็กในรองเท้าหุ้มส้นรีบก้าวหนี
"ทานตะวัน! ทานตะวันจะไปไหนเหรอ ให้พี่ไปส่งนะ" อนาคินลดกระจกรถลง ส่งเสียงตะโกนถามท่ามกลางบรรยากาศร้อนระอุช่วงเที่ยง
