"เสร็จสักทีนะเรา" ร่างอรชรรีบนำชุดสูทมากมายไปแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้า หลังเธอนำไปรีดให้เรียบร้อย จัดแจงข้าวของเครื่องใช้อย่างเป็นระเบียบ กระทั่งเข็มนาฬิกาเดินเข้าสู่เวลาเที่ยงคืน
"....." ทานตะวันไล่ปิดไฟในห้องทีละดวง ก่อนจะนำอุปกรณ์เตรียมลงไปเก็บ
กึ่ก~
"จะบอกว่าทุเรศก็ไม่เกินจริง..." สองเท้าเล็กหยุดชะงัก ตอนเดินไปสะดุดกับซองอลูมิเนียม มียี่ห้อระบุชื่ออุปกรณ์ใช้งานเป็นถุงป้องกันชนิดพิเศษ ระดับไซส์ใหญ่ของชาวต่างชาติ ที่เข้าไปแสดงความเป็นเจ้าของตัวเธอแล้ว กลายเป็นมลทินที่ไม่อยากจดจำของผู้ชายมักมาย
"ทำบุญให้ทานมันเป็นอย่างนี้เอง" น้ำเสียงหวานพยามคิดไม่ให้ตัวเองเศร้าหมองในอารมณ์เปลี่ยว เลยรีบเดินพ้นออกจากห้องเจ้านาย ตรงดิ่งไปยังห้องพักผ่อนส่วนตัว
"ฉันเดาไม่ผิดจริงๆ ว่าคนอย่างเธอไม่มีทางจะเลี้ยงเชื่อง" ไบเบย์พูดขึ้นในความมืด ระหว่างทางเดินหลังครัวบ้านใหญ่
"คุณหมายถึงอะไร?" ทานตะวันถาม เขาคง
