ตอนที่ : 07
1251 Words
@บ้านมาย
"พี่หมอก"
"หือว่าไง"
"มายต้องไปดูงานที่ต่างจังหวัดกับเจ้านาย พี่อยู่กับสองแฝดได้หรือเปล่า"
"ได้สิ ว่าแต่ไปกันกี่คนเหรอ แล้วไปกี่วัน"
"ประมาณสามวัน แต่ไปกันกี่คนมายเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ"
"อืม ไปสิพี่อยู่ได้ สองแฝดก็โตกันแล้วไม่ใช่เด็กๆ สักหน่อย"
"เดี๋ยวมายจะไปบอกกับลูกๆ ไว้ มายกลัวว่าพวกแกจะเป็นห่วง"
"โอเค"
ฉันไม่เคยไปไหนแบบค้างคืนเลยสักครั้ง ไม่เคยห่างจากสองแฝดเลยแม้แต่คืนเดียว ถ้าฉันไปทำงานค้างคืนที่อื่นโดยที่ไม่บอกพวกแกคงจะพากันเป็นห่วงแย่ แค่ฉันทำโอทีกลับดึกพวกแกก็ไม่ยอมนอนจะรอจนกว่าฉันจะกลับมาถึงบ้านถึงยอมเข้านอนกันได้
"น้องสกายน้องสโนว์"
"แม่//แม่"
"มาหาแม่หน่อยสิลูก"
"แม่มีอะไรหรือเปล่าครับ"
"แม่ต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัดประมาณสามวันนะ อยู่กับลุงหมอกห้ามดื้อเด็ดขาดรู้มั้ย เสร็จงานแล้วแม่จะรีบกลับมาเลย"
"แม่ไม่ไปไม่ได้เหรอคะ หนูคงนอนไม่หลับถ้าแม่ไม่อยู่ด้วย"
"แม่ก็ไม่อยากไปไหนไกลจากลูกๆ หรอกนะ"
"แต่ถ้าแม่ไม่ทำงานเราจะเอาเงินจากไหนมาใช้จ่ายมากินมาใช้ล่ะลูก"
"ก็ได้ค่ะ แต่แม่ต้องโทรมาหาพวกเราทุกวันนะคะ"
"แม่สัญญาค่ะ"
"คุณแม่ไปกับใครเหรอครับ"
"ไปกันหลายคนครับ"
"อ๋อ ผมไม่ว่าอะไรหรอกครับ แม่ต้องไปทำงานแม่ต้องหาเงินมาให้พวกเรา สู้ๆ นะครับแม่"
"ขอบคุณครับ"
ฉันเข้าใจเลยว่ากำลังใจจากลูกมันเป็นยังไง ฉันเคยได้ยินมาว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่เหนื่อยจากการทำงานมาพอกลับมาถึงบ้านได้เห็นหน้าลูกก็รู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลย
ซึ่งฉันเองก็กำลังรู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน สองแฝดเป็นกำลังใจของฉันในการทำงานทุกวันจริงๆ
ก็จริงอยู่ถ้าฉันเอาพวกแกออกตั้งแต่ตอนนั้นฉันคงได้เรียนสูงๆ ได้เป็นหมอตามที่ตัวเองใฝ่ฝัน แต่ฉันก็คงจะไม่ได้รับความสุขอันบริสุทธิ์แบบนี้
"นอนกันได้แล้วนะครับดึกแล้ว"
"ฝันดีครับแม่//ฝันดีค่ะแม่"
"ฝันดีนะคะคนเก่งของแม่ทั้งสองคน"
ฉันเดินออกมาจากห้องนอนของพวกแกก่อนจะปิดไฟแล้วปิดประตูห้องจากนั้นก็กลับมานั่งเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าสะพายของตัวเอง
ฉันว่าฉันจะไม่เอาอะไรไปมากหรอก เอาแต่ของใช้จำเป็นของใช้ส่วนตัวก็พอแล้ว
ครืด ครืด ครืด
สายเรียกเข้า >>> คุณเวคิน
ฉันมองหน้าจอโทรศัพท์ชั่งใจว่าจะรับดีไหม เพราะนี่มันก็เลยลางานมาแล้วเขาคงไม่มีเรื่องสำคัญหรืองานสำคัญอะไร เพราะถ้ามีจริงๆ เราก็คงจะไปคุยกันที่ทำงานมากกว่า
"สวัสดีค่ะ"
( ว่ายังไงบ้าง คุณไปได้หรือเปล่า )
"ค่ะ ไปได้ค่ะ"
( โอเค ผมจะได้ไม่ต้องหาคนไปด้วย )
"แล้วเราไปกันกี่คนเหรอคะ?"
( ไปกันสองคน )
"....."
( ถ้าคุณไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร )
"สะดวกค่ะ" ฉันไม่ติดอะไรหรอกแค่รู้สึกไม่ค่อยสบายใจถ้าจะต้องไปต่างจังหวัดกับเขาสองคน ฉันไม่อยากถูกคนอื่นมองไม่ดี
มันก็จริงอยู่ที่คนอื่นไม่ได้หาเลี้ยงเรา ทำไมเราต้องไปสนใจทำไมเราต้องไปแคร์ แต่ฉันกลัวว่ามันจะกระทบกับงานของฉันได้
( ไปรถส่วนตัวนะมันสะดวกดี )
"ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วแค่นี้นะคะ"
( อ่า....โอเค )
ฉันกดวางสายก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม
ตั้งแต่ท้องแล้วคลอดสองแฝดออกมาจนถึงป่านนี้ฉันก็ไม่เคยคิดที่จะมีครอบครัวหรือจะมีคนรักเลย เพราะมีไม่กี่คนที่จะรับผู้หญิงลูกติดแบบนี้ได้
และถ้าให้ฉันเลือกฉันขออยู่แบบนี้จะดีกว่า มันสบายใจกว่าเยอะ
______________________________
@เช้าวันต่อมา
ฉันตื่นแต่เช้าเตรียมอาหารให้พี่หมอกให้สองแฝดตามปกติ จากนั้นก็แยกย้ายกันไปเหมือนที่เคยทำ พี่หมอกก็มีหน้าที่คอยไปรับไปส่งสองแฝดอยู่แล้ว แต่ช่วงที่ฉันไปทำงานต่างจังหวัดพี่หมอกคงต้องตื่นเช้ามาเตรียมอาหารเอง
"สวัสดีค่ะคุณคิน"
"บ้านคุณอยู่ไกลเหรอ มาเกือบสายเลย"
"พอสมควรค่ะ"
"แล้วทำไมไม่หาที่พักอยู่ใกล้ๆ ล่ะ"
"บ้านของฉันอยู่ตรงนั้นพอดีค่ะ เลยไม่รู้จะหาที่พักที่อื่นทำไม"
"อ๋อ...เดี๋ยวช่วยตรวจสอบเอกสารแล้วเอาเข้ามาให้ผมหน่อยนะ"
"ได้ค่ะ"
ฉันรับเอกสารจากผู้จัดการมาแล้วเดินขึ้นไปทำงานประจำที่ของตัวเองทันที
@ผ่านไปสักพัก
ติ๊ด~ เข้ามาหาผมในห้องหน่อยสิ
"....." ฉันวางปากกาก่อนจะลุกเดินเข้าไปในห้องทำงานของคุณเวคิน "มีอะไรหรือเปล่าคะ?"
"ผมขอกาแฟแก้วนึง แบบที่คุณเคยชง"
"ได้ค่ะ สักครู่นะคะ"
ฉันเดินหันหลังออกมาแล้วไปชงกาแฟให้กับคุณเวคิน ก่อนจะเดินกลับเข้ามาพร้อมกับกาแฟของเขา
"งานใกล้เสร็จหรือยังผมรีบใช้"
"อีกนิดเดียวก็เสร็จแล้วค่ะ"
"โอเค ถ้าอย่างนั้นเสร็จแล้วเอาเข้ามาให้ผมได้เลยนะ"
"ค่ะ"
ความจริงมันเสร็จไปตั้งนานแล้วถ้าเขาไม่เรียกให้ฉันไปชงกาแฟให้ ก็รู้ว่างานที่ให้ฉันทำเป็นงานเร่งแต่ก็ยังจะให้ฉันไปทำอย่างอื่นอีกมันน่าไหมล่ะ
ฉันรีบกลับมานั่งทำงานให้เขาจนเสร็จก่อนจะเอาไปส่งให้เขาในห้องทำงาน
"กลางวันนี้คุณออกไปทานข้าวกับผมมั้ย"
"ไม่เป็นอะไรค่ะ เดี๋ยวฉันไปสั่งข้าวกล่องจากร้านข้างๆ บริษัทจะดีกว่า"
เคยได้ยินแต่เลขาชวนผู้บริหารออกไปกินข้าว เพื่อตีสนิทแล้วมีความสัมพันธ์แบบชู้สาว แต่กับเขาว่าจะทำอะไรเขามักจะถามและชวนฉันไปด้วยตลอด ทั้งๆ ที่เราสองคนเพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นานเอง และก็รู้จักกันในฐานะเจ้านายกับลูกน้อง ไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัวเลย
"คุณนี่ก็แปลกคนดีนะ เจ้านายอุตส่าห์ชวนไปกินข้าวด้วยแต่กลับปฏิเสธ"
"มันคงไม่เหมาะค่ะ ขอโทษด้วยนะคะที่ปฏิเสธ"
"ตามใจ สั่งข้าวกล่องมาเผื่อผมด้วยก็แล้วกัน"
"คะ??"
"ก็คุณไม่ไปผมก็ไม่รู้จะกินข้าวกับใครเหมือนกัน สั่งข้าวกล่องมาให้ผมด้วยผมไม่ไปแล้ว"
"ค่ะ"
แปลกจังเลยนะผู้ชายคนนี้เปลี่ยนใจเร็วจริงๆ เลย แค่ฉันปฏิเสธไม่ไปกินข้าวกลางวันด้วยเนี่ยนะ
ทำไมเขาไม่ไปหาเพื่อนกินข้าวคนอื่นล่ะ อีกอย่างถ้ามีคนมาเห็นฉันอยู่กับเจ้านายสองต่อสองแบบนั้นจะทำไง
ฉันไม่ได้อยากถูกว่าหรอกนะ ว่าเลื่อนขั้นจากพนักงานด้านล่างกลายไปเป็นเลขาส่วนตัวของผู้บริหารได้เพราะเรื่องแบบนี้ ทั้งๆ ที่ความจริงมันไม่ใช่แบบนั้นเลย
- Writer
