บทที่ 2 โรงเรียนของลูก 1/2
1006 Words
คมสันเห็นเพื่อนนั่งหน้าเครียด ก็เดินเอาเครื่องดื่มไปส่งให้ ตั้งแต่มันมีลูกความสดใสจางหายไปจนสิ้น เขายังคิดถึงเพื่อนที่เมารั่ว ยิ้มอย่างสดใส แต่เวลาผ่านไปจวบจน 6 ปีมานี้ไม่เห็นรอยยิ้มนั้นของเพื่อนอีกเลย
“เครียดอะไรอีกเงินไม่พอใช้เหรอ” คมสันรับรู้เรื่องการขัดสนเงินทองของเพื่อนดี ตั้งแต่มีลูกเงินเดือนเกินครึ่งใช้จ่ายไปกับเรื่องลูก ส่วนตัวเพื่อนตนเองนั้นโหนรถเมล์ กินมาม่ากับไข่ลวกเป็นชีวิต แม้จะอ้างกับคนทั่วไปว่าไม่ชอบนั่งกินอะไรนาน แต่เขารู้ดีว่ามันประหยัดแค่ไหน
“โรงเรียนเควินทวงค่าเทอมอีกแล้ว เห้อ!” เสียงถอนหายใจของวราภัคทำคมสันเศร้าไปด้วย การเลี้ยงเด็กสักคนให้เติบโตไม่ใช่เรื่องง่ายจริง ๆ
“แกให้เรียนโรงเรียนรัฐไหมจะได้เบาค่าใช้จ่าย”
“คิดคำนวณแล้วไม่ต่างกัน ต่อให้บอกค่าเทอมฟรี เก็บยิบย่อยยิ่งกว่าเอกชนเสียอีก อีกอย่างที่นี่อาหารที่โรงเรียนก็ฟรีสองมื้อ อาหารก็ดี ๆ ทั้งนั้นเวลารับช้าก็ยังมีคุณครูคอยอยู่เป็นเพื่อน เป็นโรงเรียนรัฐกลับกันหมด ลูกฉันก็เคว้งอ่ะสิ”
ไม่ใช่ไม่คิดประหยัด แต่อยากให้ลูกได้สิ่งที่ดีที่สุดต่อให้ทำงานตัวเป็นเกลียวเธอก็ยินดี แต่คราวนี้เธอหมุนไม่ทันจริง ๆ
“เสาร์-อาทิตย์ ฉันเปิดทำอาหารส่งที่คอนโด ทำคลิปช่อง มีไรด์เดอร์มารอรับ ก็พอมีเงินใช้กินไปวัน ๆ ได้บ้าง แต่ก็รวมแล้วก็ยังไม่พอค่าเทอมอยู่ดี”
“ยืมก่อนไหม” คมสันสำหรับเพื่อนคนนี้เขายินดี แต่เธอปฏิเสธตลอดเวลา
“ไม่หรอก เกรงใจเดี๋ยวขอผัดผ่อนก่อนแล้วกัน” เธอยิ้มบางให้เพื่อนอย่างรู้สึกขอบคุณ
จะให้ยืมเท่ากับเอาเงินอนาคตมาอยู่ดี เธอไม่อยากจะทำแบบนั้น ตอนนี้เควินอายุ 5 ขวบแล้ว ขึ้นอนุบาลสอง แล้วก็เป็นเด็กน่ารัก พอเห็นลูกชายที่เหน็ดเหนื่อยมาตลอดทั้งวัน ก็หายเป็นปลิดทิ้ง
“ไม่ไหวก็บอกแล้วกัน ฉันเป็นห่วง” คมสันเข้าใจเพื่อนดี เรื่องนี้มันเหตุสุดวิสัย แล้วเพื่อนก็ไม่ใช่จะใช้อะไรสุรุ่ยสุร่าย เสื้อผ้าก็แทบไม่ได้ซื้อใหม่มาหลายปี จนเขาต้องบริจาคเสื้อผ้าของน้องสาวมาให้อยู่เรื่อย
“ขอบใจแกมาก...ฉันไปล่ะ”
วันนี้วราภัคสัญญากับลูกชายว่าจะไปรับให้เร็ว แม้ว่าระยะทางจากที่ทำงานไปโรงเรียนไม่ไกลนัก แต่ทว่าเป็นเส้นที่รถติดมาก ๆ เพราะเป็นช่วงใจกลางเมือง
เธอให้ลูกเรียนที่นี่เนื่องจากเป็นทางผ่านไปที่ทำงาน เวลามาส่งลูกชายก็ต่อไปที่ทำงานได้ง่าย ทั้งยังเป็นโรงเรียนที่ดีโรงเรียนหนึ่ง ที่สามารถไว้ใจเรื่องความปลอดภัย ทั้งยังมีกล้องวงจรให้พ่อแม่เข้ามาดูลูกได้ตลอดยามอยู่ที่โรงเรียน หมดปัญหาลูกโดนรังแก หรือคุณครูใจร้ายไปได้
เวลาห้าโมงครึ่ง ร่างที่วิ่งกระหืดกระหอบมาหน้าโรงเรียน แม้ว่าเวลาเลิกเรียนจะบ่ายสามครึ่งสำหรับชั้นอนุบาล แต่เธอก็ต้องรอเลิกงานก่อนอยู่ดี ไม่สามารถออกมาก่อนได้ จึงทำให้ต้องมารับลูกทีหลังทุกวัน
“เควินลูก!”
เสียงของแม่ปลุกให้เด็กชายที่กำลังนั่งเหม่อไปที่สนามเด็กเล่นตื่นจากภวังค์ เด็กน้อยเห็นพ่อแม่มารับเพื่อน ๆ ก็รู้สึกเศร้าใจนัก เขาไม่เคยมีพ่อมารับเลย แต่เมื่อได้ยินเสียงแม่ความรู้สึกนั้นก็จางไป เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเปี่ยมด้วยความสุข
“แม่ฮะ...!” เด็กชายตัวน้อยในชุดนักเรียนที่สะอาดสะอ้าน เพราะไม่เล่นให้สกปรกกลัวแม่ต้องเหนื่อยซักเสื้อผ้าให้กับตัวเอง
เด็กน้อยเกือบร้องไห้แล้วที่แม่มารับช้า ทั้งที่สัญญากันไว้ แต่ทว่าแม่ก็ต้องทำงานหนัก เขาเข้าใจดีและพยายามเข้มแข็งให้ได้
“รอนานไหมลูก แม่ขอโทษรถติดมาก แม่ต้องลงเดินมาเอง ถึงจะมาหาลูกเร็วได้” เมื่อก่อนเคยใส่ส้นสูงแต่งตัวสวยหวานกระโปรงสั้นแค่เข่า เดี๋ยวนี้เธอต้องเปลี่ยนเป็นรองเท้าผ้าใบที่พร้อมวิ่งลุยเมื่อรถติดนานเกินไปจนคิดว่าเดินหรือวิ่งจะเร็วกว่า
ร่างกายของเธอจึงไม่มีไขมันส่วนเกิน เพราะต่อให้ไม่คิดออกกำลังกาย แต่ทุกวันก็เหมือนต้องออกอยู่ตลอดเวลา
“ไม่นานฮะ” เด็กน้อยโกหก ทั้งที่รอตั้งหลายชั่วโมง แต่เวลาเขาเศร้าแม่เศร้ายิ่งกว่า เวลาแม่เหนื่อยจนร้องไห้ เขาก็แอบเห็นอยู่บ่อย ๆ
“ฟอด! เก่งมากลูกชายแม่” วราภัคดีใจที่สุดที่ได้
เควินเป็นลูก เพราะเขาเข้าใจและไม่ร้องงอแงอยากได้สิ่งใดเหมือนเด็กคนอื่น
หลังจากคลอดลูก เธอย้ายมาเช่าคอนโดเก่าของ
คมสัน เพราะเพื่อนได้สามีหล่อรวยจึงย้ายไปอยู่ด้วยกัน ทำให้คอนโดนี้ว่าง และเพื่อนก็แสนใจดี เพียงคิดแค่ 3000 บาท ซึ่งเป็นคอนโดที่ดีมาก ๆ ในราคานี้หากไม่ใช่เพื่อนเธอคงไม่ได้แตะ
“วันนี้แม่จะทอดเบคอนกรอบ ๆ กับทำไข่ข้นลาวาหอม ๆ ให้ทานครับ”
“ขอบคุณฮะแม่”
เควินชอบที่สุดก็ฝีมือแม่ เขาไม่เคยอยากคิดทานอาหารนอกบ้าน เพราะแม่เขาทำกับข้าวอร่อยที่สุด และรู้ว่าแม่ก็ลำบากเช่นกัน จึงไม่ร้องกินสิ่งใดเลย แม้จะอยากมากก็ตาม
แม่เขาสอนให้รู้จักประหยัด เขาเพียงกินข้าวที่โรงเรียนให้อิ่ม ไม่กินขนมอีกเลยเก็บเงินหยอดกระปุกไว้สองปีจนเต็มแล้ว ตอนนี้เขาได้ยินคุณครูแอบกระซิบเรื่องค่าเทอมของเขาที่แม่ค้างชำระก้อนสุดท้ายอยู่ เด็กน้อยจึงคิดเอาเงินของตัวเองมาให้แม่
- Writer
