เมื่อพชิราได้พูดคุยกับดามและกษิดิศจนรู้สึกดีขึ้นแล้ว ทั้งสองยังทำอาหารอร่อยๆ ให้เธออีกด้วย รอยยิ้มสดใสจึงปรากฏบนใบหน้าของเธอให้ทั้งสองหนุ่มได้ใจชื้น
“พิ้งค์กลับก่อนนะคะ”
“ดื้อจริงๆ นะเรา ให้พี่เขาไปส่งก็ไม่ยอม” เธอส่ายหน้าให้กับลุงดาม และจับมือท่านไว้
“พิ้งค์บอกแล้วยังไงคะว่าพิ้งค์ไม่อยากเป็นภาระใคร” เรื่องดื้อต้องยกให้เธอ พชิราแข็งแกร่งกว่าที่เขาคิด ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่มีชีวิตดีๆ อย่างทุกวันนี้
“ลุงภูมิใจในตัวพิ้งค์มากนะลูก” ดามก้มมองหญิงสาวรุ่นลูกด้วยความรัก
“พิ้งค์ก็ภูมิใจในตัวลุงดามค่ะ จะมีผู้ชายสักกี่คนที่เข้าใจพิ้งค์”
หญิงสาวโอบกอดเอวกลมๆ ของผู้สูงวัยอีกครั้ง กษิดิศมองตามแล้วลอบยิ้ม ดีใจที่โลกกลม ทำให้เขารู้สึกใกล้ชิดกับเธอมากขึ้น
“จะไม่ให้พี่ไปส่งจริงๆ เหรอ” คนถามเริ่มหมดหวัง เพราะคุยเรื่องนี้กันมาสักพักแล้ว
“ขอบคุณค่ะพี่ดิศ แต่พิ้งค์กลับเองดีกว่าค่ะ” เมื่อเธอรู้ว่าเขาเป็นล
