“เมนูค่ะ” พชิรายืนเมนูวางให้ทั้งสามคน
“พิ้งค์ไปพักเถอะ เดี๋ยวทางนี้พี่จัดการเอง” กษิดิศเงยหน้าขึ้นไปคุยกับหญิงสาว ก่อนรับไอแพดมินิมาจากเธอเพื่อบันทึกรายการอาหารที่ต้องการแทน
“ค่ะ”
เธอเดินหายไปทางด้านหลังแต่สายตาของกษิดิศยังคงมองอยู่ จนดินแดนที่แอบมองคนทั้งสองต้องกระแอมขึ้นในลำคอ
“ไหน อะไร ยังไง เล่ามาสิ พี่ๆ น้องๆ ยังไง กูไม่เข้าใจ” ดินแดนชำเลืองมองคนที่เอาแต่นั่งเงียบตั้งแต่เข้ามา ทั้งที่บนรถนั้นชวนเขาคุยได้เป็นคุ้งเป็นแคว
“ก็ไม่มีอะไร”
“ไม่มีอะไรแล้วทำไมมึงหน้าแดง เขินอะไร มึงเล่ามาให้ไอ้ดิศ” ดินแดนยังคงคาดคั้น
“ว่าแต่มึงเถอะ รู้จักพิ้งค์ได้ยังไง” กษิดิศถามดินแดน
“ก็... ก็กูไปหาไอ้เก้าที่บริษัทไง”
เขาเผลอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ เกือบหลุดปากบอกไปแล้วว่าทั้งคู่ไปนั่งดื่มกันที่ผับเมื่อวันก่อน เจ้านายกับลูกน้องที่ไหนจะไปดื่มกันแบบนั้น
“แล้วมึงล่ะรู้จักกับพิ้งค์ได้ไง แล้วนี่พิ้งค
