“แต่ทำไมมันไม่บอกกูวะ เห็นกูเป็นไอ้โง่อยู่ได้ มันยังคิดว่ากูเป็นเพื่อนมันอยู่อีกหรือเปล่า” กษิดิศที่นั่งเงียบมาตลอดถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้เริ่มกรึ่มได้ที่
“มึงเป็นเพื่อนกูเสมอ”
กฤษกรที่เพิ่งปลีกตัวจากพิมพ์นารามาเพิ่งมาถึง เขารู้ว่าวันนี้พชิราคงกลับอพาร์ตเม้นท์ของตัวเอง และเขาก็ยังไม่มีหน้าไปพบกับเธอ
“มาแล้วเหรอ เป็นไงมึง เข้มๆ หรืออ่อน” “ มือเรียวยาวหยิบแก้วเปล่าขึ้นมา
“เข้มๆ” เขาตอบสั้นๆ
“อ่อนๆ พอมึงน่ะ ขับรถมาไม่ใช่เหรอ” คนบ่นตักน้ำแข็งรินเหล้าเติมโซดา คนผสมแล้ววางให้ตรงหน้า
“ข่าวมึงดังใหญ่แล้วนะ”
ดินแดนแซวอย่างตลก พลางพยักหน้าไปทางกษิดิศที่เริ่มเมา แต่ก็ยังมีพอสติอยู่บ้าง เขาเมินหน้าไปทางอื่นเมื่อเห็นว่าใครมา
“กูขอโทษ” กฤษกรยอมรับผิดอย่างลูกผู้ชาย
“พวกมึงคบหากันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” คนเจ็บปวดอยากรู้
“สักพักหนึ่งแล้ว” เมื่อได้คำตอบก็ยกแก้วขึ้นอีก แต่กฤษกรคว้าไว้
“พอแล้วมึงน่
