“แต่ถ้ามึงยังเลือกที่จะเป็นศัตรูกับกู กูจะสมนาคุณในคุกให้มึงอย่างชื่นมื่นหัวใจเลยทีเดียว พวกของเรามีกันอยู่มากพอไหมวะ อาจจะมีการรับน้องให้สาแก่ใจสักหน่อย” กฤษกรหันไปทางดินแดน
“ก็พอสมควร ประตูหลังอาจจะทำงานหนักหน่อยว่ะ” พวกมันหน้าเสียมองหน้ากันเลิกลักเป็นที่พ่อใจของกฤษกรยิ่งนัก
“กูให้เวลามึงตัดสินใจยี่สิบวินาที มึงมองตามนิ้วกูไปนะ... ฟิ้ว!” เขายกมือขึ้นเล็งไปที่ญาติๆ ของพวกมัน
“มึงเลือกเอา กูกับมันมึงจะกลัวใครกว่ากัน”
“ถ้าผมบอก คุณจะปล่อยลูกเมียผมไปใช่ไหม” มีคนปอดแหกเกิดขึ้น มันนั่งลงยื่นมือออกมาจับขาเขาไว้ กฤษกรยกยิ้มที่มุมปาก
“คุณรับปากสิว่าคุณจะไม่แตะต้องพวกเขา ลูกผมยังเด็กมาก”
“รักตัวกลัวตายรักลูกรักเมีย แต่เสือกเลือกทำเรื่องเลวๆ พวกมึงนี่มันหนักแผ่นดินจริงๆ” เขากดน้ำเสียงต่ำมองพวกมันตาขวาง
“จะบอกกูได้หรือยัง” เขาตะคอกแต่ก็ยังยับยั้งเสียงไว้บ้าง เพราะเกรงจะไม่ให้เกียรติเจ้าหน้าท
