พชิราร้องไห้ออกมา สายตาของคนทั้งสองประสานกันนิ่ง เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด แต่เขากลับไม่รู้สึกเจ็บหรือปวดอย่างที่คิดเอาไว้
“คุณท่าน!” จรัลร้องขึ้นสุดเสียง เมื่อกระสุนนัดนั้นเจาะเข้าที่ไหล่ทางซ้าย
“คุณพ่อ!” พิมพ์นาราหัวเราะ
“ทีนี้จะเลือกได้ยัง เลือกอีนั่นหรือเลือกไอ้แก่นี่!” อาวุธปืนในมือโบกไปมาระหว่างคนสองคน
“ยิงฉันคนเดียวปล่อยพวกเขาไป คนที่ทำให้เธอเสียใจมีแต่ฉันไม่ใช่ใครหรอก”
“ไม่! เลือกมา” กฤษกรหลับตานิ่งเขาพร้อมที่จะตาย แต่ไม่พร้อมที่จะนั่งมองใครคนใดคนหนึ่งตายไปต่อหน้าต่อตา
“อยากตายนักหรือยังไง!” เมื่อกฤษกรขัดคำสั่ง คนที่ไม่เคยผิดหวังมาก่อนในชีวิตถึงกับจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เธอเล็งปากกระบอกปืนมาทางเขา พชิราน้ำตาไหลพราก
“อย่ายิงเขา... ขอร้อง... อย่างยิงเขา”
เมื่อพิมพ์นาราไม่ได้สนใจที่จะมองเธอ หญิงสาวจึงก้มลงแก้เชือกที่มัดอยู่บริเวณเท้าจนหลุด ตอนนี้ลูกน้องของพิมพ์นารากำลังลังเ
