ชรัตกระแอมในลำคอ ก่อนจะแทรกบุตรชายขึ้น เขาสวมแหวนให้เธอแล้วก้มลงจูบมือบาง ก่อนจะยกขึ้นมาแนบกับแก้มของตัวเอง มองภรรยาตัวเองด้วยแววตาหวานซึ้ง
“เบาได้เบานะตาเก้า มองแบบนี้สะใภ้พ่อก็ช้ำกันพอดี” คนเป็นพ่อหัวเราะชอบใจ
“สงสัยร้อยล้านจะน้อยเกินไป เอาไปพันล้านเลยแล้วกัน”
“อย่าเอาเงินมาฟาดเมียผม เธอไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น” เขาขัดขึ้น
“คุณท่านบอกว่าพันล้านใช่ไหมคะ” พชิรารีบถามขึ้น ชรัตพยักหน้า
“ฟาดพิ้งค์ได้นะคะ พิ้งค์ไม่ถือ” เธอคลี่ยิ้มกว้าง พลอยทำทุกคนยิ้มตามไปด้วย
“พิ้งค์... เงินแค่พันล้าน ผมมีมากกว่านั้นอีก” คนเป็นสามีท้วงติง
“นั่นมันเงินคุณ แต่นี่คุณท่านให้พิ้งค์ พิ้งค์ต้องรีบรับไว้สิคะ เกิดคุณเบื่อพิ้งค์ขึ้นมา พิ้งค์จะได้มีสมบัติไว้ให้ลูก”
“เป็นคนขี้งกไปตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว”
“ก็ตั้งแต่มีลูกค่ะ” เธอยิ้มให้เขา
“ร้ายนักนะเรา คอยดูคืนนี้ฉันจะทบต้นทบดอกโทษฐานที่เธอปิดบังเรื่องลูกด้วย”
“ก็พิ้ง
