"สงครามหลงเมีย"
2226 Words
@ 1 เดือนต่อมา
ตอนนี้ผมกับเบลล์เราย้ายมาอยู่ด้วยกันที่คอนโดของเบลล์ อันที่จริงเบลล์ไม่ได้อยากให้ผมย้ายเข้ามา แต่ผมขนข้าวขนของมาไว้จนเต็มห้องไปหมด และนอนค้างคอนโดกับเบลล์ทุกคืน อยู่ด้วยกันทุกวัน สถานะของเราตอนนี้คือ "ผัวเมีย" ความสัมพันธ์ของเราเป็นไปในทางที่ดี ทุกคนรับรู้ว่าเราสองคนกำลังคบกันและอยู่ด้วยกันแล้ว รวมถึงเพื่อนๆของผมด้วย
@มหาลัย
บ่ายวันเสาร์ในคาเฟ่เล็ก ๆ บรรยากาศอบอุ่นสบาย เสียงพูดคุยของผู้คนรอบข้างคลอไปกับเสียงเพลงแจ๊สบรรเลงเบา ๆ แสงแดดอ่อนลอดผ่านม่านบาง ๆ สาดทาบลงบนโต๊ะไม้ที่มีกล่องบราวนี่เปิดอยู่ตรงกลาง กลิ่นหอมของช็อกโกแลตลอยคลุ้งอบอวล ครามนั่งอยู่ข้างเบลล์ ดวงตาคู่นั้นจ้องเธออย่างตั้งใจ มือหนึ่งถือชิ้นบราวนี่ไว้แน่น รอยยิ้มซุกซนแต่งแต้มที่มุมปากขณะยื่นของหวานตรงไปหาเธอ
"เบลล์กินนี้ดิ..อร่อย.."
น้ำเสียงของเขาทุ้มและนุ่มคล้ายจะล่อลวงมากกว่าเสนอจริงจัง เธอเหลือบตามองพลางเบี่ยงหน้าหนีเล็กน้อย สองคิ้วขมวดเข้าหากันคล้ายไม่เต็มใจนัก แต่ใบหน้าก็ซ่อนแววขำเอาไว้ไม่มิด
"ไม่อ่ะ...เบลล์ไม่ชอบกินของหวาน.."
น้ำเสียงของเธอนิ่ง แต่สายตายังคงเหลือบมองชิ้นบราวนี่ในมือเขาอยู่ดี ริมฝีปากเม้มแน่นแต่ก็ไม่ปฏิเสธจนเด็ดขาด ครามยิ้มกว้างก่อนจะฉวยจังหวะนั้นกดชิ้นบราวนี่เข้าปากเล็ก ๆ ของเธออย่างไม่ทันให้ตั้งตัว
"ลองดูหน่อย..นะคะ..."
ผมจับบราวนี่ช็อกโกแลตยัดใส่ปากเล็กของเบลล์ จากนั้นเบลล์ก็เคี้ยวตุยๆ เต็มปากไปหมด เธอเบิกตาเล็กน้อยตอนที่ถูกยัดของเข้าปากโดยไม่ทันตั้งตัว มือยกขึ้นตบแขนเขาเบา ๆ แต่สุดท้ายก็ยอมเคี้ยว แก้มป่องขึ้นข้างละก้อนอย่างน่าเอ็นดู กลิ่นหวานของช็อกโกแลตแทรกอยู่ในลมหายใจ เธอเคี้ยวช้า ๆ ก่อนจะค่อย ๆ กลืนลงคอ
"อ่ะ..ไหนบอกไม่ชอบของหวานไง กินไม่หยุดเลยนะเบลล์ "
ครามแกล้งหยอก พร้อมกับเลิกคิ้วสูงอย่างมีเลศนัย สายตาคมกริบไล่มองเธอเหมือนจับผิด เบลล์ทำหน้าบูด แต่ดวงตาเป็นประกายกรุ่น ๆ คล้ายโกรธแบบไม่จริงจัง
"ก็อร่อยดี..กินไปงั้นๆ เสียดายของ"
เธอพูดเสียงอู้อี้พลางเบือนหน้าหนี เขาหัวเราะเบา ๆ อย่างชอบใจ ดวงตาทอดมองเธออย่างไม่ละสาย คล้ายอยากบันทึกทุกการเคลื่อนไหวของเธอไว้ในความทรงจำ
"หึ...อยากกินแต่กลัวอ้วนล่ะสิ"
เขาพูดพร้อมกับยื่นหน้ามาใกล้ ปลายจมูกแทบชนแก้มของเธอ สายตาแวววาวด้วยความขี้เล่นปนเอ็นดู เบลล์ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะปรายตามองกลับ
"ทำไม..ถ้าเบลล์อ้วน ครามจะไม่รักเบลล์ใช่ไหม"
คำถามที่หลุดออกมาทำให้บรรยากาศอบอุ่นเปลี่ยนเป็นแผ่วเบา ชั่วขณะหนึ่งเธอเหมือนเปิดเผยความกลัวบางอย่างในใจออกมาโดยไม่ตั้งใจ ครามยกยิ้ม พลางขยับเข้าไปใกล้ ดวงตาแน่นิ่ง สื่อความรู้สึกชัดเจนอย่างไม่มีคำใดแทรกได้
"ร๊ากกก..รักครับ..ต่อให้อ้วนเป็นหมู ครามก็รัก... ฟอดดดดดด..."
เขาก้มลงหอมแก้มเธอแรง ๆ อย่างจงใจให้ได้ยินเสียงฟอด พร้อมกอดเธอแน่นขึ้น จนเบลล์สะดุ้งและหลุดหัวเราะคิกเบา ๆ ทั้งอายทั้งเขิน
เสียงฮือฮาจากฝั่งตรงข้ามของโต๊ะดังขึ้นทันที ผมหอมเบลล์ไปหนึ่งที จนพวกเพื่อนๆของผมมันทั้งไอ ทั้งสำลัก ทั้งทำท่าทางจะอ้วกออกมา นุ่นทำหน้าตาเหมือนกลืนอะไรขม ๆ ลงคอ แขนกอดอกก่อนจะโพล่งออกมาเสียงดัง
"โอ้ยๆๆๆๆ...ไอ้ครามมึงช่วยลดความหวานของมึงลงหน่อยได้ไหม เกรงใจคนโสดบ้าง : นุ่น"
ทุกคนหัวเราะขึ้นพร้อมกัน เสียงช้อนกระทบแก้ว เสียงลมหายใจพ่นออกพร้อมรอยยิ้มกลบกลิ่นอิจฉาเบา ๆ ที่แทรกในอากาศ
คามินโยกเก้าอี้เอนหลัง เหลือบมองครามด้วยสายตาประมาณว่า "พอเถอะมึง"
"นั่นดิ..แม่งตั้งแต่คบกัน ไม่ยอมห่างจากเบลล์เลยนะมึง เดินตามต้อยๆเหมือนลูกหมากลัวหาเจ้าของไม่เจอ : คามิน"
ครามหันไปมองโรมที่กำลังทำหน้าล้อเลียนคล้ายจะหมั่นไส้เต็มที
"เสือก !"
เขาตอบกลับทันทีด้วยน้ำเสียงกวนประสาทปนขำ ขณะที่เบลล์หัวเราะเบา ๆ พลางซบไหล่เขา โรมยักไหล่ แลบลิ้นเล็กน้อยพลางหันไปคุยกับเบลล์
"แม่หญิงเบลล์ของโรม ไว้ใจมันได้ยังไง มันเจ้าชู้จะตาย เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ : โรม"
"โห่....นั่นปากมึงเหรอ สร้างความร้าวฉานคือวานของมึงหรือไง ไอ้โรมมึงเอาหัวมึงออกไปจากไหล่เมียกูเดี๋ยวนี้..ก่อนที่อวัยวะส่วนล่างกูจะฟาดหน้ามึง..
"โหดว่ะ...หวงแม้กระทั่งกับเพื่อน...ไอ้หมาหวงก้าง : โรม
"อ้าวไอ้นี่...ก็เมียกูอ่ะ...กูก็ต้องหวงดิว่ะ...จะกับเพื่อนหรือกับใครกูก็หวงทั้งนั้น ตัวผู้ทุกตัวไม่มีสิทธิ์มาเข้าใกล้เมียกู
"เบลล์..ดูดิไอ้ครามมันว่าโรม ช่วยโรมด้วย : โรม
"ไอ้โรม...ไอ้ ....... !!!
"โอ้ยยย...พวกมึงนี้อะไรกันนักหนา ล้อกันเป็นเด็กไปได้ ครามก็เหมือนกัน ไปต่อล้อต่อเถียงกับพวกมันทำไม
"ฝากไว้ก่อนเหอะมึง..ไอ้โรม...เอามือมึงออกจากไหล่เมียกู
ไอ้โรมเอามือมาโอบไหล่เบลล์หลวมๆ แล้วทำหน้าตา ยักคิ้วใส่ผม มันตั้งใจยั่วโมโหผม กวนตีนที่หนึ่งเลยไอ้นี่
"กลับกันเถอะเบลล์..ครามอยากพักผ่อนแล้ว ขืนอยู่นานกว่านี้ กลัวว่าจะอดทนต่อความกวนตีนของไอ้โรมไม่ไหว
"งั้นกูกลับก่อนนะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้
"อืม..บาย : นุ่น / คามิน / โรม
ผมกับเบลล์กล่าวลาเพื่อนๆก่อนจะขอแยกตัวออกมา
@คอนโด
ทันทีที่ประตูห้องเปิดออก กลิ่นอายของความเหนื่อยล้าก็ลอยมาก่อนตัวเขาเสียอีก เสียงทุ้มของสงครามดังขึ้นอย่างออดอ้อนราวกับเด็กชายตัวโตที่เพิ่งกลับจากสนามรบแห่งการทำงาน เข้าไปสวมกอดเบลล์จากด้านหลัง และหอมแก้มเธอไปสองครั้ง ทั้งที่ขายังไม่พ้นประตูเลยด้วยซ้ำ
"เหนื่อยจังเลยยยยยย.....ขอหอมหน่อย.....ฟอดดดด ฟอดดดด..."
คำพูดยังไม่ทันจบ เขาก็ก้มลงซุกหน้าลงที่แก้มของเธอ สองข้าง ซ้ายขวา หอมแรง ๆ แบบไม่เกรงใจอะไรทั้งนั้น กลิ่นเหงื่อเจือจางและกลิ่นน้ำหอมติดปลายจมูก แก้มของเบลล์แดงขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ ความอับอายก่อตัวขึ้นทันทีเหมือนละอองควันในอากาศ
"คราม...ยังไม่ได้ถอดรองเท้าเลยนะ...ประตูยังปิดไม่สนิทด้วยซ้ำ อายคนอื่นบ้าง เผื่อมีคนเดินผ่านไปมา"
เธอเบี่ยงตัวหลบเล็กน้อย พลางปรายตามองไปทางบานประตูที่ยังเปิดแง้มอยู่ ลมหอบหนึ่งพัดผ่านเข้ามาเบาๆ พร้อมความกังวลที่พ่นผ่านเสียงพูดของเธอ น้ำเสียงตำหนิแผ่วเบา แต่แฝงด้วยความเอ็นดู
"อายทำไม..เรื่องปกติของผัวเมีย...ใครจะกล้ามาว่าอะไร"
เขาไม่เพียงไม่สะทกสะท้าน ยังส่งเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ ด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก ปลายนิ้วของเขายังคลึงเบาๆ ที่เอวของเธอขณะพูด น้ำเสียงแสนมั่นใจเหมือนเจ้าของบ้านที่ประกาศอำนาจ
"เห้ย...จริงๆเลย...ขี้เกียจคุยด้วยแล้ว ไปอาบน้ำได้แล้ว"
เบลล์เบี่ยงตัวออกจากอ้อมกอด ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวให้อย่างปลงตก เธอส่ายหน้าน้อยๆ สายตาหลบเลี่ยงอย่างเหนื่อยหน่ายแต่ก็อดอมยิ้มที่มุมปากไม่ได้
สงครามพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน มือของเขายกขึ้นคล้องเอวเธอไว้แน่น ร่างกายสูงใหญ่โน้มศีรษะลงมากระซิบใกล้หู หายใจรินรดผิวข้างแก้ม
"เบลล์ครับ...เย็นนี้เบลล์อาบน้ำให้ครามหน่อยได้ไหม...นะนะ...."
ผมกะพริบตาถี่ๆใส่เบลล์เป็นการออดอ้อนเธอให้ใจอ่อนกับสิ่งที่ผมขอ เขาเบิกตาโต ใช้ลูกตาแวววาวของเขาทำหน้าที่แทนคำขอ ดวงหน้าซุกเข้ามาใกล้จนเธอรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดต้นคอ
"อีกแล้วเหรอคราม เมื่อไหร่ครามจะอาบน้ำเองเป็นสักที...."
เสียงของเธอเปี่ยมไปด้วยความปลงตก คล้ายคนที่รู้ชะตาตัวเองตั้งแต่ต้น แต่ยังเลือกจะพูดให้ครบตามหน้าที่
"น่า..นะ..แค่อาบน้ำเฉยๆ..นะครับ"
เขาใช้น้ำเสียงละมุนละไมที่สุดที่มีในคลัง พยายามทำตัวเหมือนแมวขี้อ้อนที่คลอเคลียเธอไปมา
"ไม่เชื่ออ่ะ...ครามก็พูดแบบนี้ทุกที อาบให้ทีไร เล่นเบลล์ซะหมดแรงทุกที เหมือนถูกดูดวิญญาณไปจนหมด"
เธอพูดพลางเดินถอยหนี ดวงตากลอกไปมาอย่างหวั่นใจ และยังคงหลบหลีกสายตาคมของเขาอย่างรู้ทัน
"ไหนบอกว่าครามงั้นๆไง...ทุกวันนี้เจอของจริงถึงกับยอมแพ้แล้วเหรอ......"
เสียงทุ้มของเขาแฝงความเย้าหยอก พูดพลางยักคิ้วอย่างผู้ชนะ มือซุกซนลูบไล้แผ่นหลังเธอเบาๆ ทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย
"ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าครามจะเอาดุขนาดนี้ แต่ก่อนไม่เห็นจะจัดหนักขนาดนี้เลย"
เธอพูดพลางยกมือกอดอก สายตาค้อนขวับ แต่แก้มกลับแดงระเรื่อ ร่างกายเธอก้าวถอยแต่ใจกลับไม่อยากหนี
"ก็แต่ก่อนครามไม่ได้นอนกับเบลล์คนเดียวนิ และอีกอย่างครามก็กลัวเบลล์จะหาว่าครามอดอยากปากแห้ง"
เขาพูดพลางถอนหายใจยาว มือหนาขยับมากอดเธอจากด้านหลังอีกครั้ง
"หึ....แรดมากว่างั้น..."
เสียงเธอสั่นนิดๆ แต่เต็มไปด้วยความขัดเขิน ปลายนิ้วจิกเบาๆ ที่แขนเขา
"โถ่เบลล์นั่นมันอดีต เรามาพูดถึงเรื่องปัจจุบันกันดีกว่า ทุกวันนี้ครามก็เอากับเบลล์แค่คนเดียว รักเบลล์คนเดียวนะครับ.."
ผมเอาหน้าเข้าไปถูๆบริเวณหน้าอกเบลล์
เขาโน้มตัวลง ซุกหน้าใกล้ชิดแนบชิดจนเธอต้องเบี่ยงตัวหนี แต่เขาก็ยังซุกตาม กลิ่นกายของเธอทำให้เขาไม่อยากผละไปไหน
"ชิ....เชื่อได้หรือเปล่าก็ไม่รู้"
เธอหลุบตาลง ไม่กล้าสบตาเขาในขณะที่ใจเต้นแรงเหมือนกลองรัว
"ไม่รู้ล่ะ ถ้าเบลล์ไม่อาบให้..คืนนี้ครามก็จะนอนมันทั้งอย่างนี้แหละ.."
เขานั่งลงกลางห้อง ทำหน้ามุ่ย มือกอดอก ทำท่างอแงเหมือนเด็กดื้อที่งอแงไม่ยอมกินข้าว
"คราม...เอาแต่ใจเกินไปแล้วนะ.."
ผมงอแงอยู่แบบนั้นนานหลายสิบนาที จนเบลล์ยอมใจอ่อน อาบน้ำให้ผม และมันก็เป็นอย่างที่เบลล์บอก ผมเอาเธอจนลุกจากอ่างไม่ได้ เอาทุกซอกทุกมุมของห้องน้ำ แถมยังจับเธอพลิกไปพลิกมา ไม่รู้กี่ท่าต่อกี่ท่านานนับสองชั่วโมง จนคนตัวเล็กขาอ่อนปวกเปียกไปหมด
"ครามมม...เบลล์ไม่ไหวแล้วนะ...ไหนบอกจะไม่เอาไง อื้อออ....เบลล์พูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ ลมหายใจถี่ เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นมาตามใบหน้าและลำตัว
"ก็เบลล์มันน่าเอา..จะให้ครามอดใจยังไงไหว แค่เห็นเรียวขาอ่อน น้องชายครามมันก็แข็งแล้ว อ๊าาา...ซี๊ดด..
"อื้ออ ....คราม..บะเบา..
กิจกรรมรักในห้องน้ำเสร็จ ผมก็จับเธอมากินต่อที่เตียง จนเวลาล่วงเลยไปถึงตีสองครึ่ง คนตัวเล็กหมดแรงและนอนสลบไปคาท่อนเอ็นของผมที่มันยังกระแทกอย่างไม่มีหยุด
"เบลล์อย่าพึ่งหลับ..ตื่นขึ้นมาก่อน..
ผมปลุกเบลล์อยู่หลายครั้ง แต่เบลล์ก็ไม่ยอมลุกขึ้นมา จนผมต้องเล่นบทรักบนเตียงเพียงฝ่ายเดียว กว่าจะหมดแรงก็ปาเข้าไปตีห้ากว่าๆ ผมจึงจัดการทำความสะอาดร่างกายให้เบลล์ และกอดเธอจนหลับไปในที่สุด
@เช้าวันต่อมา 13.00 น.
"เบลล์ครับ...ครามขอโทษ อย่าโกรธเลยนะ...
"ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลย....
"เบลล์ก็ให้ครามเอาทุกคืน ไม่รู้อดอยากมาจากไหน...กินไม่อิ่มสักที เอาจนลุกไปเรียนไม่ได้ มันใช่ไหมคราม !
"ขอโทษครับ..ต่อไปครามจะกินเบลล์ให้น้อยกว่าเดิม..ตีสองสัญญาว่าจะหยุดเลย
"คราม! ยังไม่สำนึกอีก
ผมนั่งอยู่บนเตียง..ง้อเบลล์อยู่นาน ด้วยกิจกรรมรักเมื่อคืนยาวนานจนถึงเช้า ผมกับเบลล์เลยตื่นสาย รู้ตัวอีกทีก็บ่ายโมงแล้ว ซึ่งมันหมดคาบเรียนของเราไปแล้ว เบลล์บ่นผมจนหูชา ถึงเบลล์จะดูแรงๆ แต่เบลล์เป็นคนที่จริงจังกับการเรียนมาก ผมง้อเบลล์อยู่นานกว่าเธอจะหายโกรธ
"เบลล์หายโกรธครามหรือยังครับ
"อืม..หายก็ได้ แต่อย่าทำแบบนี้อีกนะ..
"ครับ........
".เบลล์....ไหนๆก็ไม่ได้ไปเรียนแล้ว....งั้นครามขออีกสักยกได้ไหม...น้องชายครามมันแข็งขึ้นมาอีกแล้ว...
"ครามมมม ! ไอ้คนหื่น
- Writer
