" คู่ขาคนเก่า "
1638 Words
@07.30 น.
"อืออ... ครามมม !!!
"อะไรเบลล์
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางอากาศเมื่อได้ยินเสียงเรียกของคนตัวเล็ก พอลืมตาตื่นขึ้นมาก็มองเห็นสายตาอาฆาตจากเบลล์ เธอนั่งอยู่บนที่นอนก่อนจะจดจ้องมาที่ผม
"เบลล์บอกแล้วใช่ไหม เวลาเอาตอนเบลล์หลับให้ใส่ถุงยางด้วย แล้วทำไมไม่ใส่
"โถ่ นึกว่าเรื่องอะไร......ก็ครามอยากสดกับเบลล์มากกว่าใส่ไอ้เครื่องป้องกันนั่น สอดแบบสดๆฟินกว่าเยอะ ไม่อยากใส่ถุงอ่ะ... เบลล์กินยาคุมรายเดือนเอาแล้วกัน ยังไงเราก็เอากันทุกคืนอยู่แล้ว
"ถ้ามันยากมากต่อไปนี้ก็ไม่ต้องเอาแล้ว จะไปถูไปไถกับเสาไฟที่ไหนก็ไปเลย
เบลล์พูดเสียงดังออกมา ดูท่าทางจะโมโหมาก ผมจึงรีบขยับเข้าไปกอดเธอ แล้วจับหัวทุยมาซบที่อกแกร่ง
"โอ๋ๆๆ..." ผัว " ขอโทษ.....อย่าโกรธครามเลยนะคนดี....
"ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลยนะ.....
"เอาอย่างนี้ดีไหม..เดี๋ยววันนี้ครามพาเบลล์ไปชอปปิ้ง...เบลล์อยากได้อะไร ครามซื้อให้หมดเลย
"จริงนะ.....
"จริงดิ....เมียคนเดียวครามเลี้ยงได้สบาย...
"คอยดูเถอะ..จะไถ่ให้หมดตัวเลย..
"ถ้าไม่เหนื่อยก็เอาเลยครับ...สักสิบล้านพอไหม...
"อย่าท้านะคราม...
"ครับ..แต่เบลล์ต้องให้รางวัลครามด้วยนะ
"รางวัลอะไร
"กลับมาแล้วอาบน้ำให้ครามด้วย 😁
"คราม..เมื่อไหร่จะเลิกหื่นสักที
เมื่อจัดการอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมพาเบลล์ไปชอปปิ้งตามที่ได้บอกกับเธอเอาไว้ ทันทีที่มาถึงห้างสรรพสินค้าเบลล์หยิบนั่นหยิบนี่ไม่หยุด เรียกได้ว่าหยิบของทุกอย่างที่ผ่านตาเลยก็ว่าได้ ส่วนผมมีหน้าที่ควักบัตรเครดิตในกระเป๋าจ่ายตังค์ให้เธอและถือของตามเธอแค่นั้น เดินไปสักพักก็มาถึงร้านอาหารแห่งหนึ่ง เบลล์เดินนำเข้าไปส่วนผมเดินตามเข้าไปติดๆ
"คราม..เบลล์หิวข้าวแล้ว เราทานชาบูกันนะคะ..
"ครับ..ตามใจเบลล์..ครามกินอะไรก็ได้
"น่ารักที่สุด 😊 เบลล์เอามือเล็กขึ้นมาบีบจมูกผมเบาๆ ทำเหมือนผมเป็นเด็กน้อย เมียผมน่ารักที่สุด สำหรับผมเบลล์ทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมด
เราสองคนนั่งลงแล้วสั่งอาหาร สักพักอาหารก็มาเสิร์ฟ มันจะดีอยู่แล้วถ้าเหตุการณ์ดังต่อไปนี้ไม่เกิดขึ้น
"พี่ครามขาาาาาา....นี่พี่ครามใช่ไหม..จำมินนี่ได้หรือเปล่าคะ..
"เอ่อ.....จะ..จำไม่ได้ครับ ผมสะบัดมือของหญิงสาวที่เดินเข้ามาเกาะแขนผมออก แต่แกะยังงัยก็แกะไม่ออก ที่จริงแล้วผมจำเธอได้ เธอคือมินนี่คู่ขาคนเก่าของผม ที่ผมเคยควงตอนอยู่ปีสอง
"แหม๊..พี่คราม ลืมไปแล้วเหรอคะว่าเราสองคนมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันขนาดไหน ลืมมินนี่ลงได้ยังไง..มินนี่น้อยใจแล้วนะ
ผมมองไปที่เบลล์ที่ตอนนี้สายตาพร้อมจะฆ่าผมได้ทุกเมื่อ..เล่นเอาผมร้อนๆหนาวๆ ทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว เธอจ้องมองผมอยู่นานก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายข้างใบเล็ก แล้วกำลังจะลุกออกจากเก้าอี้
"เบลล์..จะไปไหน...ยังไม่ได้ทานเลย
"หมดอารมณ์...จะกลับบ้าน..
"เดี๋ยวก่อนเบลล์...รอครามด้วย
"ถ้าจะกลับก็ลุก...ไม่กลับก็นั่งให้ยัยนี่ถูๆไถ่ๆอยู่นี่แหละ...รำคาญ....ทำตัวอย่างกับเป็นของสาธารณะ...
เบลล์เดินดุ่มๆออกไป หน้าตาบอกได้คำเดียวว่า กลับถึงคอนโดเมื่อไหร่ มึงตายแน่ไอ้คราม ผมลุกขึ้นกำลังจะตามเบลล์ไปแต่มินนี่เกาะแขนผมไว้ไม่ยอมปล่อย
"จะไปไหนละคะพี่คราม...อยู่กับมินนี่ก่อน..มินนี่คิดถึงพี่ครามจังเลยค่ะ...ไปนอนเล่นที่ห้องมินนี่สักคืนไหมคะ
"ปล่อย....
"พี่คราม..ทำไมเดี๋ยวนี้ดุจังเลยคะ..
"กูบอกให้ปล่อย !
"ตะโกนใส่มินนี่ทำไมเนี้ย ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครทำไมพี่ครามต้องแคร์มันด้วย..
เป็น "เมีย" ชัดพอไหม เลิกยุ่งกับกูได้แล้ว เจอที่ไหนก็ไม่ต้องทัก โดยเฉพาะเวลากูอยู่กับเมีย....ชะตากูจะขาดแล้วเนี้ย
ผมสะบัดแขนออกจากมินนี่ทันที ไม่เสียเวลาแม้แต่วินาที รีบหันหลังแล้ววิ่งตามเบลล์ออกไปในทันที
ไม่กี่นาทีต่อมา ผมเดินพล่านไปทั่วลานจอดรถ ดวงตาสอดส่ายมองหาเธออย่างกระวนกระวาย หัวใจเต้นแรงราวกับจะทะลุออกจากอก ทุกก้าวเต็มไปด้วยความร้อนรน และรู้สึกเหมือนอากาศรอบตัวอึดอัดขึ้นเป็นสองเท่า ผมตามหาอยู่สักพัก แต่ก็ไม่พบเธอแม้แต่เงา จนกระทั่งเดินกลับมาที่รถ…หัวใจแทบหยุดเต้น เบลล์นั่งอยู่ในรถด้านหน้าฝั่งข้างคนขับ แขนกอดอก ดวงตาเรียวยาวก้มต่ำแต่คมกริบเหมือนมีเปลวเพลิงลุกอยู่ข้างใน สายตาคู่นั้นจ้องมาทางผม…ไม่ต้องพูดอะไรเลย ผมก็รู้ว่าเธอกำลังสื่อคำว่า "มึงตายแน่" ผมค่อย ๆ ยกมือดันประตูฝั่งคนขับอย่างช้า ๆ เหมือนกำลังเปิดประตูเข้าไปในสนามประหาร… เสียงกลืนลมหายใจเฮือกใหญ่หลุดออกมาก่อนผมจะเอ่ยเสียงอ้อนปนสั่น
"เมียจ๋า......เมื่อกี้ผัวยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ เขาเข้ามาหาครามเอง ครามไม่เกี่ยว"
เธอหันหน้ามาหาผมในทันที สายตากดต่ำขึ้นสูงเฉียงช้า ๆ ก่อนเลิกคิ้วด้วยแววตาเย็นเยียบ
"หึ.....คู่ขาเก่า ?"
คำถามสั้น ๆ แต่เฉือนหัวใจผมเหมือนใบมีด ผมรีบพูดเสียงอ้อมแอ้ม กลืนน้ำลายฝืด ๆ ลงคอ
"เอ่อ..ก็แค่อดีตน่าเบลล์...ตอนนี้ครามไม่ได้ยุ่งกับเขาแล้ว เคยเอาแค่ครั้งเดียว ครามก็ไม่เคยติดต่อกับเขาอีกเลย"
ทันทีที่คำว่า "เคยเอา" หลุดออกไป ผมแทบอยากจะตบปากตัวเองด้วยความโง่ ความเงียบภายในรถแปรเปลี่ยนเป็นบรรยากาศกดดันจนแทบหายใจไม่ออก
"หึ...เคยเอากันด้วย ?"
ดวงตาของเบลล์มองผมอย่างเย็นชา ไม่มีแม้แต่แววสะเทือนใจ มีเพียงความนิ่งที่บีบคั้นความกลัวให้เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ
โอ้ยไอ้คราม ปากน้อปาก จะพูดออกมาทำไมว่ะ ไม่ตายวันนี้จะตายวันไหนว่ะกู ผมรีบหันกลับมาเสียงเบาลงแทบกระซิบ น้ำเสียงสั่น ๆ เหมือนลูกหมาโดนดุ
"เออ...เบลล์ อย่าโกรธครามเลยนะ เรื่องมันนานมาแล้ว.."
เธอไม่พูดอะไร เพียงแค่มองมาอย่างนิ่งงัน สายตานั้นเต็มไปด้วยแรงอารมณ์และคำถามที่ไม่ได้เอ่ยออกมา
"โอเค.....อดีตก็แล้วไป แต่เมื่อกี้นั่งนิ่งให้มันกอดแขนไว้แน่น....ปฏิเสธไม่เป็นเหรอ...หรือว่าชอบ"
คำถามแหลมคมเหมือนตะปูปักกลางอก ผมรีบตอบปฏิเสธหน้าตาตื่น
"ไม่......ไม่ได้ชอบเลย..ครามแกะออกแล้ว แต่เขาเกาะครามแน่น..."
ผมยกมือขึ้นโบกประกอบ พยายามอธิบายอย่างตะกุกตะกัก กลัวว่าความเข้าใจผิดจะลุกลามใหญ่โต
"เป็นคนของสาธารณะจริงๆเลยนะคะ..หึ."
เสียงหัวเราะเย็นของเธอเหมือนน้ำแข็งที่ไหลผ่านสันหลัง ทำให้ผมแทบลืมหายใจ
"คืนนี้นอนโซฟานะ....ไม่ต้องเข้ามาใกล้เบลล์...ไปสำนึกบาปที่เคยทำไว้ในอดีตซะ.."
"โถ่เบลล์...อย่าลงโทษครามแบบนี้....แล้วคืนนี้ครามจะทำยังไง...น้องชายครามมันขาดเบลล์ไม่ได้"
ผมก้มหน้าลง สีหน้าสิ้นหวังเหมือนคนหมดหนทาง
"เรื่องของคราม..ไม่เกี่ยวกับเบลล์"
น้ำเสียงของเธอเยือกเย็นและเด็ดขาด สายตายังคงมองตรงไปข้างหน้าไม่แม้แต่จะปรายตามองผม
"เบลล์จะปล่อยให้ครามลงแดงตายหรือไง"
ผมพูดออกไปเหมือนคนใกล้จะหมดแรง หวังว่าเธอจะใจอ่อนลงสักนิด
"เบลล์ขอถามหน่อย.."
เธอพูดเรียบ ๆ แต่แฝงความหมายบางอย่างที่ผมไม่อาจคาดเดาได้
"อืม..ถามว่า ?"
"ครามมีมือไหม"
ผมขมวดคิ้วงง ๆ ก่อนจะตอบพร้อมยกมือทั้งสองขึ้นตรงหน้า
"อืม ผมชูมือทั้งสองข้างขึ้น"
"นับดูมีกี่นิ้ว" ผมเหลือบมองมืออย่างงุนงง
"10 นิ้ว....แล้วทำไม ครามไม่เข้าใจ"
"มือก็มี....ใช้ประโยชน์มันบ้าง..." ผมเบิกตากว้างแทบร้องไห้ รู้แล้วว่าเธอหมายถึงอะไร
"ม่ายยยยย...เบลล์.....อย่าใจร้าย"
น้ำเสียงอ้อนวอนของผมแทบเหมือนเด็กถูกแม่ขัดใจ ดวงตาผมมองเธออย่างเว้าวอน
"เบลล์รับปากครามแล้ว แล้ววันนี้ครามก็หมดไปกับเบลล์ตั้ง 5 ล้าน เบลล์จะกลับคำไม่ได้"
เสียงผมเริ่มเร่งเร้าอย่างคนใกล้เสียสติ ดวงตาแดงก่ำอย่างหมดหวัง
"แล้วงัย....จะทวงคืนหรือไง" เธอเลิกคิ้วเย้ยหยันเล็กน้อย สายตาราวกับจะบอกว่า "กล้าก็ลองดู"
"ปะ..เปล่า...แค่ทวงสัญญา แค่นั้นเอง" ผมยิ้มแห้ง ๆ น้ำเสียงอ่อนแรงเหมือนคนขาดใจตาย
"เบลล์สัญญาตอนไหน ยังไม่ได้รับปากเลยนะ.."
"เบลล์....ไม่เอา...อย่าใจร้ายกับคราม....ต่อไปนี้ครามจะไม่ให้ใครมาจับแม้แต่ปลายนิ้ว...เบลล์อย่าทำแบบนี้เลยนะ.."
ผมขยับตัวเข้าใกล้เธอ หวังให้ได้สัมผัสอ้อมแขนบ้างสักนิด แม้เธอจะเบี่ยงหนีก็ยังไม่ยอมหยุดอ้อน
"ทำให้ได้ก่อนเถอะคราม...คืนนี้ก็ช่วยตัวเองไปก่อนล่ะกัน"
คำพูดสุดท้ายของเธอทำเอาผมทรุดตัวลงกับเบาะอย่างหมดแรง แหงนหน้าพิงพนักพิงรถอย่างปลงตก
"เบลล์ !"
ผมครางชื่อเธอออกมาเสียงแผ่ว เหมือนประกาศความพ่ายแพ้อย่างเป็นทางการ
- Writer
