ในตอนแรกอาจารย์เซียวก็ไม่เข้าใจว่าของคารวะของชาวบ้านธรรมดาจะมีเรื่องใดที่ทำให้อาจารย์กู้ตื่นเต้นได้มากถึงเพียงนี้
แต่เมื่อเขาเปิดห่อผ้าที่บรรจงห่อมาอย่างสวยงามออก ดวงตาก็เบิกกว้าง ปากที่อ้าออกราวกับวิญญาณได้หลุดลอยออกจากร่างไปเสียแล้ว หากไม่ได้มือของอาจารย์กู้เขย่าไว้ เขาคงได้ยืนนิ่งเช่นนี้ไปอีกนาน
“สวรรค์ พู่กันขนสุนัขจิ้งจอกไม่ผิดแน่ กระดาษที่เรียบเช่นนี้ข้าเพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก ดู ท่านดูแท่งหมึกนี่ สวรรค์ พวกเขาหามาได้อย่างไร” อาจารย์เซียวพึมพำออกมาราวกับคนเสียสติ
“ไม่ได้การ ต้องเรียกทั้งสองมาถามเสียแล้ว” เขาเดินออกจากห้องทำงานไปอย่างรวดเร็วจนอาจารย์กู้แทบจะเดินตามไม่ทัน
ไป๋หยางกับหมิ่นถังที่เข้าเรียนคนละห้อง ถูกตามตัวออกมากลางคัน ทำให้ทั้งสองมึนงง ไม่รู้ว่าตนทำสิ่งใดผิดไป
“ไป๋หยางกับหวังหมิ่นถังใช่หรือไม่” อาจารย์เซียวเอ่ยถามเด็กทั้งสองคน
“ขอรับ/ขอรับ”
“เจ้าบอกได้หรือไม่ ว่
