รุ่ยเหิงก็อารมณ์เสียอยู่บ่อยครั้ง เขาอยากจะได้พู่กันขนสุนัขจิ้งจอกเช่นสหายคนอื่น แต่ซื้อไม่ทันเสียที ทั้งยังมิอาจฝากสหายซื่อได้ เพราะจำกัดการซื้อแค่คนละหนึ่งด้าม
เดือนหนึ่งจะมีวางขายเพียงแค่สิบด้ามเท่านั้น มันจะไปพอต่อความต้องการได้อย่างไร เมื่อซูฉีนางมาพูดเรื่องเงินเขาก็มองนางอย่างไม่พอใจ
“ท่านพี่ เดือนนี้ข้าได้เพียงสามสิบตำลึงเงินเท่านั้น จะไปพอค่าเครื่องประดับได้อย่างไรเจ้าค่ะ” น้ำเสียงออดอ้อนที่เคยชื่นชอบก็เริ่มจะระคายหูเสียแล้ว
“ไม่พอก็ไม่ต้องซื้อ เจ้ามิรู้หรือว่าการค้าในช่วงนี้เป็นเช่นไร”
“เหตุใดท่านต้องตวาดใส่ข้าด้วยเล่า” ซูฉีมองรุ่ยเหิงอย่างไม่อยากเชื่อ
“ฉีเออร์ เสื้อผ้า เครื่องประดับที่เจ้าซื้อทุกเดือน เจ้าใช้หมดแล้วหรือไม่” เขามองนางอย่างไม่สบอารมณ์
“มิใช่ว่าท่านให้ข้าซื้อหรอกหรือ แล้วเหตุใดตอนนี้ท่านจึงได้พูดเช่นนี้เล่า” นางโวยวายออกมาอย่างไม่ยินยอม
“รู้หรือไม่ว่าเจ้าเปลี
