ม่านเวยอิงเปิดตู้เสื้อผ้าพลางนึกถึงการแต่งกายของหรงจือหยางครั้งก่อน จึงหยิบเสื้อยืดขาว กางเกงยีนส์สีครีมออกมา เด็กสาวไม่แต่งหน้าเพียงทาลิปสีชมพู่อ่อน แล้วปล่อยผมสยายให้ดูงดงามอ่อนหวานขึ้น
เมื่อเธอออกมาจากห้อง เด็กสาวทั้งสามก็จ้องมองอย่างตกตะลึง
“คุณม่านทำไมวันนี้ดูสวย แบบว่าตื่นมาก็สวยเลย”
ม่านเวยอิงยิ้มรับคำพูดของลู่ปิง แล้วชำเลืองมองไปยังเฉียวเจียวแล้วพูดขึ้น
“เฉียวเจียว ทำไมทำหน้าแบบนั้น ฉันไม่สวยหรอ”
“สวยค่ะ คุณม่านสวยมาก เอ่อ คุณม่านฉันว่าจะขอยืมเงินคุณอ่ะค่ะ จะรบกวนเกินไปไหม” ม่านเวยอิงเบ้ปากกับท่าทีระวังของอีกฝ่าย เธอหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกด
พอข้อความดังขึ้น เฉียวเจียวก็ตกตะลึงรีบพูด
“คุณม่าน นี่มัน.../เยอะใช่ไหมล่ะ”
ม่านเวยอิงพูดขัดแล้วพูดต่อ
“พอดีเงินฉันมีหลายล้าน เธอก็รู้ว่ามันเยอะ แบบนี้เธอก็ต้องทำใจรับใช้ฉันไปอีกหลายปี จนกว่าจะใช้หนี้หมด”
เฉียวเจียวกลั้นน้ำตาทำท่ากำล
