คราวนี้กลับเป็นม่านเวยอิงที่ตื่นตระหนกอย่างแท้จริง
เธอคิดไม่ผิด หรงจือหยางเป็นคนต่ำช้าถูกต้องแล้ว คนผู้นี้ล้วนเต็มไปด้วยกลอุบาย ทั้งที่รู้ความจริงทุกอย่างแต่เสแสร้งแกล้งทำเป็นโง่เขลา ม่านเวยอิงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เป็นเธอที่พลาดเอง ไม่มีที่ผ่านมาเธอทำตัวน่าขำขันแค่ไหน
ทว่า...ครั้งนี้เธอจะแพ้ไม่ได้
แววตาตื่นตกใจของม่านเวยอิง หรงจือหยางย่อมเข้าใจดี ผู้ใดก็ย่อมรู้สึกตกใจ หากมีคนรู้ถึงความลับตัวตน เขาลุกขึ้นเปลี่ยนไปนั่งข้างกายหญิงสาว กุมมือหญิงสาวขึ้นมาอย่างเบามือแล้วพูดต่อ
“ผมขอโทษที่ไม่ได้บอกคุณก่อนหน้านี้ แม้อยากจะขอบคุณก็ไม่รู้จะเริ่มต้นตอนไหน ... ผมไม่คิดเลยว่าชาติที่แล้วจะเป็นคนต่ำช้าเช่นนั้น แล้วยังพัวพันทำให้คุณเดือนร้อนมาถึงชาตินี้” ม่านเวยอิงแสร้งทำเป็นโมโห
“นั่น ! ทำให้ฉันแค้นคุณมาก เจอเมื่อไรก็เกือบควบคุมความโกรธไม่ได้”
หรงจือหยางก้มลงอย่างสำนึกผิด เหตุการณ์ที่ผ่านสอดคล
