เด็กหนุ่มยกมือเช็ดน้ำตา กลืนก้อนสะอื้นลงคอแล้วรีบกลับไปทำงานของตนเองเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนกลับขณะลงชื่อผู้จัดการก็เดินเข้ามาหา ยื่นซองใส่เงินให้
จางเซาเงยหน้ามองเต็มไปด้วยความสงสัย
“เป็นทิปจากท่านม่านเวยอิงค่ะ พนักงานทุกคนในที่นี่ล้วนได้รับกันทุกคน ของคุณจะพิเศษกว่าคนอื่นนิดหน่อย เพราะท่านกำชับไว้”
ในเมื่อคนอื่นได้รับ จางเซาจึงไม่กล้าปฏิเสธ เขารับเงินมาใส่กระเป๋าแล้วขอตัวกลับ อยู่ในห้าง A ล้วนเต็มไปด้วยสินค้าในฝันของเด็กหลาย ๆ คน ในขณะที่เดินผ่านร้านเครื่องดนตรีจางเซาก็ชำเลืองมองดูกีต้าร์ตัวโปรดที่เขาแอบมองมันอยู่ทุกวัน มือของเด็กชายกำแน่นขึ้น เขาหยิบซองเงินออกมาเปิดดูข้างใน น่าจะมีประมาณสองหมื่นหยวน เขาแค่นเสียงเย้ยตัวเองในใจ ทำงานเก็บเงินมาตั้งนานได้แค่ห้าพันหยวน แต่ก็นับว่ามีมากแล้วเป็นอย่างที่ม่านเวยอิงบอก เมื่อก่อนครอบครัวลำบาก เงินที่ทำงานได้ล้วนนำนำไปใช้จ่ายในสิ่งที่จำเป็
