“สร้อยเส้นนี้เป็นของมิ้นท์จริงๆ ใช่มั้ย” พงศกรเอ่ยถามเพื่อความมั่นใจ เขาไม่อยากจะเชื่อว่าหน้าใสๆ ซื่อๆ จะกล้าทำเรื่องอย่างนั้น
“จริงค่ะ ของมิ้นท์เอง ทำไมมิ้นจะจำไม่ได้” ปารวีเอ่ยออกมาด้วยความใสซื่อ เธอไม่รู้จริงๆ ว่าเขาเก็บมันได้จากที่ไหน เพราะเธอจำไม่ได้ว่าทำหายเมื่อไหร่
“ก็ดี พี่จะได้แน่ใจ” พงศกรเอ่ยออกมาเสียงเย็น
“แน่ใจอะไรเหรอคะ” เสียงของเขาทำให้หญิงสาวรู้สึกเอะใจขึ้นมา แต่เธอก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าเขาถามแบบนั้นทำไม
“ก็แน่ใจน่ะสิว่าใครคือผู้หญิงที่นอนกับพี่คืนนั้น” พงศกรเอ่ยออกมาเสียงเบา ซึ่งได้ยินเพียงเขาและเธอ เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด หญิงสาวถึงกับหน้าซีดทันที สร้อยข้อมือที่เพิ่งรับจากเขามาหมาดๆ ถึงกับร่วงหล่นลงไปที่พื้น ปารวีตกใจเป็นอย่างมาก ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เธอจะไม่มีทางยอมรับเด็ดขาดว่านี่คือสร้อยข้อมือของตนเอง เธอจะยอมตัดใจเสียมันไป
“ไม่ใช่จริงๆ ค่ะ สร้อยนี้พี่กรเก็บได้ที่ไห
