เกียร์ของผมเป็นของเธอ

สนามกีฬากลางของมหาลัย TK ปีนี้มีงานของคณะสถาปัตย์ จัดช่วงเย็นทำให้ตอนนี้ แทบทุกคนในคณะลงมากองรวมกันเพื่อจัดสถานที่ เสียงดังโวยวายเป็นระยะๆ แล้วคนที่เสียงดังสุดก็คือ "พริกขี้หนู" สาวสวยตัวจิ๋วของสถาปัตย์ ทั้งสวยและเก่งกิจกรรม ตำแหน่งประธานฝ่ายกิจกรรมของมหาลัยได้มาเพราะทุกคนโหวตให้ อย่างว่าดวงมันซวยยืนเฉย ๆ ก็ซวยได้ เฮ้ยยยยย!!!! ระวังงงงงง หลบ ๆๆๆ เสียงใครไม่รู้ตะโกนดังอื้ออึงสลับกับเสียงกรี้ส "ตุบ" พริกล้มลงทันที พยายามลืมตามาก็เห็นเพื่อนสนิทตัวเอง กับ เพื่อนคนอื่นรายล้อมอยู่ "โอ๊ยยยยย...กูเป็นอะไรว่ะ" พริกเอามือกุมหัวตัวเอง ที่ตอนนี้รู้สึกมึนมากเจ็บด้วย "ลูกบอลกระแทกหัวมึงอ่ะพริก" น้ำตาลเพื่อนสนิทตอบ มือเธอยังคงกอดพริกไว้ "อห เจ็บอ่ะ พากูไปนั่งตรงอื่นหน่อย" พริกยันตัวเองขึ้น มีน้ำตาลประคองพาเดินเข้ามาที่ใต้ตึกวิศวะที่อยู่ใกล้สุด มือเรียวยาวยื่นคูลแพคส่งมาที่ตรงหน้าเธอ พริกช้อนตามองขึ้นไปเจอร่างสูง คือหล่ออ๊า หล่อมาก กำลังตกอยู่ในภวังค์ความหล่อ ซึ่งหล่อทั้งกลุ่มเลยน่ะ เสียงพูดที่ดึงกลับมาจากฝันก็ดังขึ้น "โทษทีฉันไม่ทันเห็น เธอตัวเตี้ยอ่ะ" "เอ้า นายเตะบอลโดนฉันขอโทษให้มันดีๆ หน่อย นี่เสือกด่าว่าเตี้ย" พริกลุกขึ้นยืน ตัวเท่าหน้าอกหนาของคนตรงหน้าพอดี แม้ในใจจะเจ็บปวดว่าเขาพูดมันก็จริง แต่ก็ไม่มีสิทธิ์มาว่าป่ะว่ะ ร่างสูงย่อตัวลงมา เอามือจับเข่าหน้าเขาอยู่ตรงหน้าพริกพอดี หล่อจริงหน้าโคตรพ่อโคตรแม่เนียนชิบเสียดายปากหมา ยังกับรถขนหมาคว่ำในปากไอ้หล่อนี่ "ขอโทษ ให้พาไปโรงพยาบาลไหม ยัยเตี้ย หึม" ปากเรียวยังคงพ่นคำว่าเตี้ยต่อไป "โอ๊ยยยยยย ทำอะไรวะ" จากมือที่จับเข่ากลายเป็นจับกล่องดวงใจแทน พริกโมโหจนเตะเข้าไปกลางเป้าร่างสูงดังปับ เสียงอู้ ดังออกจากปากเพื่อน ๆ ของร่างสูง พริกขี้หนูสมชื่อจริง ๆ น้ำตาลเห็นท่าไม่ดีเลยกล่าวขอโทษไปแล้วดึงมือยายพริก วิ่งหนีออกมาจากสถานการณ์ที่เสี่ยงตีน ภาพที่เห็นตอนโดนน้ำตาลลากมาไกลแล้ว คือร่างสูงยืนชี้มาที่ฉันแล้วเอานิ้วปาดคอตัวเอง บ่งบอกว่ามันจะตามมาฆ่าฉันแน่นอน ฉันเลยหยุดวิ่งหันไปยกนิ้วกลางให้เป็นการตอบแทน ฮึ ไอ้ทุเรศเอ้ย "โอ๊ย กูขำฉิบหายเลยว่ะ ตัวพ่อวิศวะโดนเอาคืนซะ" บีม ยืนขำจนน้ำตาไหล หนุ่มหล่อสายฮาเพื่อนสนิทร่างสูงกล่าวทั้งๆ ที่เพื่อนยังคงขยับไปไหนได้ "เด็ดจริงสมชื่อเลย" ลูก้า หนุ่มตาสีฟ้าลูกครึ่งอิตาลี ไทย พูดพลางมองผู้หญิงตัวจิ๋วชูนิ้วกลางให้พวกเขา ไม่สิให้ได้เฟิร์สคลาสต่างหาก น่าสนใจดีที่ผ่านมามีแต่คนยอมไอ้เพื่อนปากหมานี่ แต่เธอไม่ใช่ ส่วนอีก 2 คน หัวเราะอย่างเดียว คือ ฟ่าน กับ โอม ตัวตึงตัวพ่อทั้ง 5 ด้วยหน้าตา ฐานะ องค์รวมทั้งหมด ผู้หญิงทุกชั้นปีแทบจะยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้กินใครสักคนในกลุ่ม แต่ก็มีแต่วันไนท์ทั้งสิ้น ยกเว้นฟ่านรายนี้มีคู่หมั้นแล้วอยู่คณะเศรษฐศาสตร์ ปีเดียวกัน นอกนั่นก็ลอยไปลอยมา "มึงรู้จัก?" เฟิร์สคลาสถาม "ชื่อพริกขี้หนู ปี 2 สถาปัตย์เป็นประธานกิจด้วย" ลูก้าพูดเสียงเรียบ สายตาที่มองผ่านแว่น ยังคงอยู่ที่กลางสนามมองคนตัวจิ๋วอย่างชอบใจ โดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ ให้เพื่อนเห็น "เป็นประธาน ปี 2 อ่ะนะ เก่งว่ะ" บีมแทรก "อ๋อ...กูนึกออกล่ะเพิ่งเคยเห็นตัวจริงน้องติด 1ใน 10 ผู้หญิงที่ผู้ชายในมออยากได้เป็นแฟนด้วย" ฟ่านพูดเพราะเพิ่งนึกออก "เหอะแสบจริงๆ กูไม่ปล่อยให้อยู่เป็นสุขแน่" เฟิร์สคาดโทษยัยจิ๋ว "มึงอ่ะผิด เตะบอลไปโดนเขาเสือกไปบูลบี้ว่าน้องเขาเตี้ยอีก ปากมึงอ่ะ" โอมพูด ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย "กูแค่ล้อเล่นไม่เห็นต้องจริงจังเตะกูซะหน้าชาเลยไอ้ห่า" เฟิร์สคลาสผู้หยิ่งทะนงไม่ยอมรับความจริง "ว่างรึไงมึงได้เฟิร์ส ปกติก็ไม่ได้เจออยู่ล่ะปล่อย ๆ ไปเถอะผู้หญิงด้วย" บีมพูดใส่หน้าที่บูดบึ้งของร่างสูง "ได้เจอแน่ กูต้องไปช่วยงานพี่กูคืนนี้เรื่องนิทรรศการของสถาปัตย์ พวกมึงจะอยู่ด้วยไหม" บีมกับลูก้า ว่างอยู่พอดีเลยรับปากไปว่าได้ ส่วนฟ่านกับโอมมีนัดแล้วเลยแยกตัวกลับก่อน พี่ชายของ เฟิร์สคลาส ชื่อ บิลเลี่ยน เป็นประธานนักศึกษาใหญ่สุดในสถาบัน คนในมหาลัยต่างพูดกันว่า เฟิร์สคลาส น่าจะขึ้นมาแทนพี่ชายถ้าพี่ชายเรียนจบ เพราะเรียนเก่งกีฬาเด่น ทุกสิ่งไม่ได้น้อยหน้าคนพี่เลย ถึงจะคล้ายกันมาก แต่เฟิร์สคลาสก็คุยง่ายกว่าพี่ชายเยอะ แม้จะหยิ่งไม่เอาผู้หญิงในมหาลัยสักคนก็ตาม การระบายอารมณ์คือ ซื้อกินจากมืออาชีพเท่านั้น ไม่กินซ้ำ ตัดปัญหาวุ่นวาย "เสร็จยัง จะได้ไปกินข้าวก่อนค่อยกลับมาเดี๋ยวพี่บิลเลี่ยนคงมาตอนเวลาเปิดงานพอดี" พริกพูดอย่างร่าเริง "ไป ๆ แดกข้าว" น้ำตาลรีบหยิบกระเป๋าจะได้ไปกินข้าวพร้อมเพื่อน "หลังมอม่ะ ทันป่ะอยากแดกข้าวร้านป้า" นิชา ส่งสายตาอ้อนวอนเพื่อนทั้ง 2 "ได้ดิ่" พริกตอบ เดินไปก็เอามือจับหัวไปเพราะยังเจ็บอยู่ "ว่าแต่แกอ่ะ ไปมีเรื่องกับพี่ปี3 จะดีหรอว่ะ" นิชาถามขณะเดินไปทางหลังมอ "ด่ามาด่ากลับไม่โกงน่ะ กูผิดตรงไหนไอ้ปากหมานั่น" เสียงสดใสของพริกว่าอย่างสบายอารมณ์