“Çünkü anahtarı kapının üzerinde bırakmıştı.”
Gözlerim dehşetle aralandığında ellerimle ağzımı kapattım. Artık korkunun yoğun bastığı heyecandan nefes dahi alamıyordum. Anahtarı kapının üzerinde mi bırakmıştı? Nasıl… Bu… Bu çok korkunçtu.
“Işık, Hanım, sakin olun.” Dediğini dinleyemedim ve avuçlarımda duran bardağa bile daha fazla sahip çıkamadığımda kucağımdan düşerek yeri boylamıştı. Yumuşak bej rengi halım kahveyle kaplandığında bakışlarım boşluğu buldu ve transa girmiş gibi orayı izlemeye devam ettim.
“Işık Hanım?” Sesini sanki bir cam fanusun dışından duyuyor gibiydim. Algılasam da cevap veremiyordum. Kanım donmuştu ve bakışlarımı yerden kaldıramıyordum. “Işık? Işık kendine gel!” Sanki bu son duyduklarımı sürekli tekrarlıyor gibiydi. Tekrarlasa da beynimi kontrol edemiyordum ve ba
