Atlas’ın gözlerine hayretle bakıyor bir yandan da söylediklerine inanamıyordum. Daha öncesinde onu o kızla gördüğüme emindim ancak şimdi bana sevgili olmadıklarını söylüyordu. Ona nasıl inanabilirdim ki?
“Sizi gördüğüme eminim!” Dedim sert bir sesle. Beni kandıramazdı, aptal yerine koyamazdı.
“Evet bizi gördün ancak onu öpen ben değildim Işık.” Dedi sert bir sesle. Ancak yalnızca bir kez değildi ki. Adliyenin önünde de Atlas’ın üzerine atlamıştı ve Atlas’ın evindeyken bana sanki şu an sevgililermiş gibi konuşmuştu, hep de yakın olmuştu. Şu anda bana sevgili olmadıklarını söylemesi bu yüzden hiç de mantıklı gelmiyordu.
İçimden bir ses de bana yalan söyleyerek neyi kazanacağını soruyordu.
İki arada bir derede kaldığımda kızın bu devasa yalanı uydurmak için bir akıl hastası olması gerek
