โซ่รักในเงาใจ

คนอกหัก...2

“หนูพร้อมเมื่อไหร่ก็ไปได้เลยลูก ยิ่งปล่อยไว้แบบนี้อาการของคุณตุลย์ยิ่งแย่ลงทุกวัน”

“งั้นหนูขอเวลาเคลียร์งานอีกสองสามวันนะคะ แล้วหนูจะไปหาคุณตุลย์ที่บ้านของเขา” ใบบุญบอกมารดาอย่างตัดสินใจ

“ได้สิลูก ขอแค่หนูไป เมื่อไหร่ก็ได้” นางปราณียิ้มอ่อนส่งให้บุตรสาว

หลังจากที่สนทนากับมารดาเรียบร้อยแล้ว ใบบุญก็เคลียร์งานและส่งเอกสารเกี่ยวกับงานทั้งหมดคืนให้มารดา เพราะช่วงที่เธอไปช่วยดูแลตุลย์ มารดาจะต้องทำงานที่นี่ก่อน แล้วเรื่องตุลย์เสร็จเรียบร้อยค่อยกลับมาสานต่องานของมารดา ตอนนี้เรื่องตุลย์คงเป็นเรื่องด่วนของมารดาจริงๆ เพราะท่านรักเขามากในฐานะแม่นมของเขา ส่วนเธอในฐานะเด็กที่ได้รับการอุปถัมภ์จากเขา ก็ถึงเวลาที่ต้องทดแทนบุญคุณเขาบ้างแล้ว

เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ใบบุญก็เดินทางโดยรถบัสเพื่อมุ่งหน้าสู่กรุงเทพมหานคร ที่ที่เธอจากมาเมื่อหลายปีก่อน การกลับไปครั้งนี้ เธอไม่รู้ว่าเธอจะสามารถช่วยอะไรตุลย์ได้ไหม แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย หวังว่าเขาจะไม่ดื้อเกินไปจนเธอไม่สามารถช่วยเหลือเขาได้ก็แล้วกัน

เมื่อมาถึงที่บ้านของเขา เธอก็ได้รับการต้อนรับจากแม่บ้านอย่างดี ทุกคนรอคอยการมาของเธอ เพราะนางปราณีได้บอกไว้ และนางปราณีเป็นเพียงคนเดียวที่ตุลย์เกรงใจ เพราะฉะนั้นคำสั่งของนางปราณีก็เหมือนคำสั่งของตุลย์ที่ทุกคนจะต้องเกรงใจ และการมาของใบบุญคงจะช่วยตุลย์ได้บ้าง เพราะอย่างน้อยทั้งสองคนก็เคยรู้จักคุ้นเคยกันมาก่อน ในสมัยที่ใบบุญยังอาศัยอยู่แถวนี้

“ทำไมเขาถึงได้มีสภาพแบบนี้คะ” ใบบุญถามแม่บ้าน หลังจากที่แม่บ้านพามาดูตุลย์ซึ่งโทรมและหนวดเครารุงรัง นอนหลับกอดขวดเหลาอยู่บนโซฟา

“คุณฟ้าบอกเลิกค่ะ” ตั้งแต่วันนั้นก็เป็นสภาพนี้เลย

“งั้นทุกคนเอาเหล้าทั้งหมดที่มีในบ้านไปทิ้งนะคะ” ใบบุญพยักหน้าเข้าใจ พร้อมกับออกคำสั่ง

“จะดีเหรอคะ” แม่บ้านไม่กล้าทำตาม

“ดีค่ะ เกิดอะไรขึ้นฉันรับผิดชอบเอง” ใบบุญเอ่ยออกมาอย่างเด็ดเดี่ยว ทำให้แม่บ้านต้องไปตามคนรับใช้คนอื่นมาช่วยกันขนเหล้าไปทิ้ง และก็รอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อตุลย์ฟื้นมาแล้วพบว่าเหล้าของตัวเองถูกสั่งให้เอาไปทิ้งเรียบร้อยแล้ว