“แล้วทำไมเพิ่งมาบอก ตั้งนานคุณไปทำอะไรอยู่ แค่มาเยี่ยมยังไม่มาเลย แล้วจะให้เข้าใจว่าชอบฉันมันแปลกๆ อยู่นะ” ใบบุญเอ่ยถามถึงความสงสัยของตนเอง เพราะตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่ เขาไม่ได้มาเยี่ยมเธอเลย
“ใครว่าฉันไม่มาล่ะ ฉันมาเยี่ยมเธอตลอดนั่นแหล่ะ แค่เธอไม่เห็นเอง ฉันสั่งนมไว้ว่าห้ามบอกเธอ เธอก็เลยไม่รู้ว่าฉันมาเยี่ยมไง ฉันไม่อยากผูกพันกับเธอไปมากกว่านี้” ตุลย์เอ่ยตามจริง
“ใจร้ายที่สุด มาเยี่ยมก็ไม่เคยมาให้เห็นหน้า” ใบบุญตัดรอนด้วยความผิดหวัง เธอเฝ้ารอเขามาตลอด หวังว่าเขาจะมาเยี่ยม แต่เขากลับไม่เคยมา ที่ไหนได้เขามาแต่ไม่ยอมให้เธอเห็นหน้า แบบนี้มันเจ็บปวดยิ่งกว่าอีก คนอะไรใจดำอำมหิตเหลือเกิน
“ไม่ได้ใจร้าย ฉันก็ทรมานไม่ต่างเธอหรอก แค่เพราะต้องห้ามใจ เราก็เลยต้องห่างกันแบบนี้ มาตอนนี้มันไม่มีกำแพงอะไรอีกแล้วจะเป็นไรมั้ยถ้าเราสองคนจะได้อยู่ด้วยกันเสียที” ตุลย์เอ่ยอย่างจริงจัง
“เกรงว่าเราจะไม่ได้อยู
